تـوبــــمان

 نـــگارمن! هســـتی من! 

چـه خوب وبهنــــگام آمــده ای!

با تــوپائیـــز نــیز آمـــده،مـــن دارم شــکوفه میـــکنم ! 

 میـــبینی چـــه سـبزشـــده ام! 

 بــهاردررگـــهای من جاریسـت ! 

 وابـــرهای متـراکـم وبارانــزا دردلــم تلمــبارشــده، 

 ومتــرصدآذرخشی ازچشــمان تو

بـه آســـمان سـربــهم آورده ی خاطــرات کــودکی من وتو

 تاازناودان دیـــدگانــم، 

 سیــلاب خــون حسرت 

 وآبــراهـه ی رویاهــای نارس وناچــیده،جاری شـود

 تاکـه انباشـت غــم ودرد ورنـــج و غــصه

 و هــرآنچــه خـس وخـاشاک، برجــداردلمـانده ازسالیــان بلنددوری را

 با خودآورده وازارتـــفاع گــونه های خشک وتــکیده 

  ازجـــورروزگاروکشــیدبارســنگین غم زمـان

 بــه ســرْزانوی خشک واستـــخوانی بغـــل شــده ام، 

 چنان بریــزد کـــه گـــوئی ازپس یـــک دهــه،  

 قــحطی و خشــکسالی ، به دعا نشسته ام، 

 واکـــنون میــخواهدبا آمـــدن غیرمنتـــظره ات 

 ریــشه ی ایــن مـرضــهای قدیمی را

 ازاعــماق دره هـای جانم، آنــجوربکــند

 که نه نشانی بــماندونــه خـاطـره ای ازآن

 ومـرانیزآنچــنان درسی که به ندامـــتم کشدوبه خاطــرم آورد 

 که مــگرمـن باانتــخاب خـودآمــده ام

 کــه بـه انتخاب خویــش، 

 همـــراه وهمــگام خویـشــتن را انتــخاب کنم!؟  

 و سپس ، راه گــذرآرام ونجــات بــی بـاور، 

 زیــن زمســتان سـخت درپـــش را

 درســرانــگشــتان دل نــگارم، جستــجوکــنم!؟

 کــه تـوباشــی!  

 ـ پـس من سرنوشـت به چه کارآیم !؟

 امانــه،تــوهــنوزقــضاوتم به خـواست سرنوشـت نــکن، 

کـه من نـــداده ام،هــرگز، افسارعــقل به دست عــلیل قسمت 

  اگرتـــوآمــده ای اکـنون،

 ازپس یک دهـه انتــظاربــی وقـفه ودلــکشــنده 

 چون من خواسته ام، اصـرارم درطلب،تورابه اینجا آورده

 واگـرنام دیــگرش سرنوشت باشد،آری میــپذیرم 

 وامـا، چــقدرخوب شــود اگرحرف رفـتن ازکـــلامت وانــهی 

 مــگرنمـــیبینی چـه بارانـی سـرگرفــته! 

 آیانمیــخواهی یـک شب بــمانی!؟

 چه میــگوئی؟ کــه دیرشــده، بایــدبروی! 

هستیم ! پس چــرا آمــده ای؟ توکه زمان راتوان توقـف داشــته ای!

  شــبی را بــمان!پیـشما،تا فردا که آســمان چشمش راببــندد! 

 نمیـــترسی !اگرفـردا مـن چشــمم رانتوانم جــزبه روی تـو واکــنم؟ 

 یا شایــدتوهـــم به سرنوشت باورکرده ای...

اگرچنــین اسـت ! ...برو ودرپــناه آن خوش باش...

کــه ما را دو جــاده ، به یک مقصود هرگزنرسانــد!

 که هدف راه است نه مقصـد.

ماجــرای دل

تــورامیـــخواهـــم ای آرامـــــش دل    

چــقدرتـــرس دارم ازایـن خـواهـش دل 

شـــایدگـرفــتارِوهــــــم وخـــــیالـم 

کـــه بــــاز افـــتاده ام درچالـــش دل 

مــن گـمِ دریـــایِ ظلـــمت بــــوده ام

حــسرتـــم فـانوســی تا تابــــــشِ دل

می رفت به سرعـتِ صــوت قــطارِعـمر 

دریــــــغ ازبــــهاران بــی رامــش دل 

بـه فـرسایـش افــتاد،عـقـل ازدورنــگی 

بــــمانـــد غــصه یِ بــازســـازش دل 

فـــراوان کشـــید دل، غمــــبارِ یــاران 

خـــــارج ازتـــــوان وگنــــجایـــش دل 

شـــــده درمعـــرضِ طوفـــانِ بهـــتان 

نیــاری خــم بـه ابـــرو،با پـــالایش دل!؟ 

سپـس فــارغ زچــشمِ دوسـت ودشــمن 

قـــطره هابه چـــشم ازخـونــــبارش دل؟

زمــانـــی نیایــــد،کارازدســت عــــقل 

گویــند: گــوش ســپاربـه،فـرمایــش دل 

چــون حاصــلِ هــرکار،طــیِ سـیرِعــمر 

فقـــط مانــده نقــــش درگــــزارش دل

زآنــکه شــیریـن باشــد،ربـطِ عــقل ودل 

سَـــرِمجـــنون گــزار،بـــــربالــــشِ دل

تـــونمـــیدانی!

تونمیـــدانی

احسـاسم چنین میـــگویـدبـه مــن!

تــوشــایدهــیچ نمــــیدانی!

اگــرچــه باورش چــون باورِبشقاب پــرنده ای سخت باشــد!

بـه راســتی ازکــجا بدانـــــی!

ـ بـرایِ نبـــودنت ،

ـ بـرایِ جایِ خالـیِ گلِ نیـــلوفریِ وجودت،

  درکــنارِ پنــجره یِ زمخـت وگلــدانِ خالــیِ پیــکرِمــن ،

ـ بـرای نشنــیدنِ حـریـرِ آوایِ احــیاگـرت ،

  وقــتی به طـرحِ عمــیق وتــنِ بــراقِ کاشیـــهای آشــپزخانــه، 

  چــون پـرنــده ای سبــکبال فرودآمــده ونام مـرا میـــخوانـد...

ـ بـرایِ غیبـتِ نازک آرایِ شــیواو شـــیدایِ چون شــبدرِتنـت،

  کـه درمــیانِ تن پــوشِ ژرژتِ بیـــرنـگ و ِبلــند 

   ودرمـــقابلِ دیــدگان ِمتعـجب وبــی باورِمــن، 

  داردبـرمیــگیـرد،غـــبارازمــیزومــبلِ خــانه ای 

  کــه اکــنون مــتعلق به من وتــوست .

ـ برایِ لحــظاتِ ناب وبی تـــکراری که مـن ســنگِ صــبورِتــوشــوم 

  وتـــوتکـــیه برشـانـه یِ مـن ازدغــدغه هایت ،

   آنـــقدرمیــگوئـی ،تـــاازهـرچـه نـــگرانی ودلشـــوره، 

   چـــون دنــیا ازحـوصــله، خـــالی گردی.

ـ بـرای خــرامان راه رفتنـت چـــون کبک درسیـــنه مالِ کـوه،

   آن زمان که قراراست با مادرت جائــی بروی

   وگفــته ای: بایـدغــذایِ مراکــه ازپــیِ کاری سخت به خانـه میآیم،

    ابــتدا آماده کنــی!.

ـ بــرایِ تفاوتِ قه قهــهًِ خنـده ات ،وقتی درمــیانِ دوسـتانِ مدعویت، 

  کــه نمیــداننـد من ازفــرطِ خســتگی دراتاقــم، خودرابـه خواب زده ام،

   ازآن حــرفـها! مـــیگوئی که احتـــمالِ شکی نمانـده باشد.

ـ بـرای ناشــیانه پنــهان کردنِ شـادیِ عریانت، 

  آن وقت که قراراست برای مسافرت

  به جائی که دوست داشــته ای میــخواهــیم بـرویـم.

ـ برای اخـــمِ تصـنعـیّت وچـون کودکان روبرگرداندنـت، 

  تانـشان دهــی شـبِ گـذشــته به بهانــه یِ خســتگی،

  بــه احساست بی توجــه بوده وبی خیالِ مشـکلاتِ امروزت،

   خودرابــه خوابِ خــوشِ غفـلت زده ام!

ـ بـرای شیـطنت هایت ورنــدیِ اعتراف نکرده ات ،

  وقــتی گوشــیم را کنــترل میــکنی واصــرارداری من باورت کــنم .

ـ بـرای بهــانه هایِ واهـیت،کــه ابـتدا به وهـــمم میــکشد

  وبــعدازکــمی تأمل،درمــیابـم که ای دلِ غافــل ! 

  حــکایـت چیزِ دیــگری اسـت کــه گفــتن نـتوانــی ونتـــوانم،

  ولی لاجــرم بایــد راهــی بــجویم تاکوتــاه بیـائــی تــو!

ـ ویابــرایِ لبــخندِبی رنــگت،کــه ازپسِ تـقـــلایِ وافــرِمن،

  وتبــدیلِ خودبه ملیجــکی شیرین کار، 

  پایانــی است خــوش ،برقـــهروعــتابِ چــندساعـته یِ تو!

ـ وسرانــجام بـرایِ نبـودنـت در صــدها اتفاقِ خوب وبـدِدیــگر...

چــه میــکشم؟ چــه حالــی دارم؟

وباچــه تمـــنائی ازخــدا،طلــبت میــکنم؟

ودرایـــن گــذرِ روزان وشــبانِ تـــکرار،

وتـــکرارِهــزاران اینــچنین روٌیــا،

چــه بایــدگفـــتن بـه ایــن قـــلبِ نــزاروپـــلاســیده،

کــه هـنــوز هــم، چــشم به آســمانِ کویـــرْ ازیــادبـرده، 

داردمـــدام،بــــه امـــیدِبارانِ مـــهرِبـــی مــنت 

وبـــهارانی که ازپَـــیَش بی تردید خواهــندآمــد!

امّـا تــونمـــیدانی! نمــی خواهــی بدانــی!

واصـــلأ چـــه نیـازی به دانســـتن داریــد!

این گونــه ای ناشناخته برای شما ازعشــق ودوست داشــتن اسـت!

کــه فاصــله راواحــترام را باسرکوب قلبش رعایت میــکند!

چون حفــظ این فاصــله، اجازه ی قدم جلوگذاشــتن رانمیـدهد!

پس این نه عشــق، نه دوست داشتن، بلــکه...

ایـــن روٌیــاهـای طبــقه یِ اجتـــمائیِ مــن اسـت!  

ســهمِ تعــیین شــده یِ ازلــیِ من وماسـت!

ایــن تقــدیرِماســت!

سـرنوشــتی که به انــدازه یِ ارزشِ ماسـت پیـشِ خدایمان!

کــم یازیــاد ! قانعـــیم!

میــتوانسـت ایـن هــم نباشــد!!

آخــرفاصـــله یِ ماوشـــما ،همــین انــدازه اسـت!

.

دام دل

                  دل خســته وناشــادم، میــــدانی کی به دام افــتاد               

                    هــمان لحــظه که چشمانش به چشم من خام افتــاد 

                     ندانســتم ازآن مـژگان،رهـــــاگــرددتیری چــونان   

                     که تاقــــلبم گیــردسـکان،امــورش در زمام افتــاد 

                   مـراچنـدی نبود زان پـس،قبـله ی دل روسـوی کس              

                    گوئــی کشــیدن نفس،باعشــقـش بردوام افــــتاد   

                   بسی سـعی، تاشود حاصـل،بــگویم ای قـــــراردل                 

                    چراگشـتی زمــن غافـل؟ که لب بازازکـــلام افتــاد! 

                    من سیــه چـــاره کنــون، زدسـت ایــن دل جـــنون

                    هــراس ازآن دارم فــــزون که کارم بازبه جـام افـتاد

                     صــلا،ای پیـــرفرزانـــه،بـــگشای تو باب میـــخانـه  

                     کـه من ازفیـض جانانــه،دلم سخـت درلگــام افـــــتاد 

                     مـگــوی ازداغ دیریــنم، چـــو رانده ی باغ بریــــنم   

                     مهــبط به ایـن کویریــنم،کـو شایســته ی کرام افتاد 

                     نــدانم مصـلحت است این،ویایــک بخت بــــدآئیـــــن  

                     تــــوکل بایـدکرد ازایــن که شایـــدبخت به کام افتاد 

                     شــــکرانه ی لطفـت خداکـه عشـــق شـدقسمـت ما  

                     دگـرنـــخواهم کردگـناه! گــــرم خیال خام افـــــتاد!