تـــونمـــیدانی!

تونمیـــدانی

احسـاسم چنین میـــگویـدبـه مــن!

تــوشــایدهــیچ نمــــیدانی!

اگــرچــه باورش چــون باورِبشقاب پــرنده ای سخت باشــد!

بـه راســتی ازکــجا بدانـــــی!

ـ بـرایِ نبـــودنت ،

ـ بـرایِ جایِ خالـیِ گلِ نیـــلوفریِ وجودت،

  درکــنارِ پنــجره یِ زمخـت وگلــدانِ خالــیِ پیــکرِمــن ،

ـ بـرای نشنــیدنِ حـریـرِ آوایِ احــیاگـرت ،

  وقــتی به طـرحِ عمــیق وتــنِ بــراقِ کاشیـــهای آشــپزخانــه، 

  چــون پـرنــده ای سبــکبال فرودآمــده ونام مـرا میـــخوانـد...

ـ بـرایِ غیبـتِ نازک آرایِ شــیواو شـــیدایِ چون شــبدرِتنـت،

  کـه درمــیانِ تن پــوشِ ژرژتِ بیـــرنـگ و ِبلــند 

   ودرمـــقابلِ دیــدگان ِمتعـجب وبــی باورِمــن، 

  داردبـرمیــگیـرد،غـــبارازمــیزومــبلِ خــانه ای 

  کــه اکــنون مــتعلق به من وتــوست .

ـ برایِ لحــظاتِ ناب وبی تـــکراری که مـن ســنگِ صــبورِتــوشــوم 

  وتـــوتکـــیه برشـانـه یِ مـن ازدغــدغه هایت ،

   آنـــقدرمیــگوئـی ،تـــاازهـرچـه نـــگرانی ودلشـــوره، 

   چـــون دنــیا ازحـوصــله، خـــالی گردی.

ـ بـرای خــرامان راه رفتنـت چـــون کبک درسیـــنه مالِ کـوه،

   آن زمان که قراراست با مادرت جائــی بروی

   وگفــته ای: بایـدغــذایِ مراکــه ازپــیِ کاری سخت به خانـه میآیم،

    ابــتدا آماده کنــی!.

ـ بــرایِ تفاوتِ قه قهــهًِ خنـده ات ،وقتی درمــیانِ دوسـتانِ مدعویت، 

  کــه نمیــداننـد من ازفــرطِ خســتگی دراتاقــم، خودرابـه خواب زده ام،

   ازآن حــرفـها! مـــیگوئی که احتـــمالِ شکی نمانـده باشد.

ـ بـرای ناشــیانه پنــهان کردنِ شـادیِ عریانت، 

  آن وقت که قراراست برای مسافرت

  به جائی که دوست داشــته ای میــخواهــیم بـرویـم.

ـ برای اخـــمِ تصـنعـیّت وچـون کودکان روبرگرداندنـت، 

  تانـشان دهــی شـبِ گـذشــته به بهانــه یِ خســتگی،

  بــه احساست بی توجــه بوده وبی خیالِ مشـکلاتِ امروزت،

   خودرابــه خوابِ خــوشِ غفـلت زده ام!

ـ بـرای شیـطنت هایت ورنــدیِ اعتراف نکرده ات ،

  وقــتی گوشــیم را کنــترل میــکنی واصــرارداری من باورت کــنم .

ـ بـرای بهــانه هایِ واهـیت،کــه ابـتدا به وهـــمم میــکشد

  وبــعدازکــمی تأمل،درمــیابـم که ای دلِ غافــل ! 

  حــکایـت چیزِ دیــگری اسـت کــه گفــتن نـتوانــی ونتـــوانم،

  ولی لاجــرم بایــد راهــی بــجویم تاکوتــاه بیـائــی تــو!

ـ ویابــرایِ لبــخندِبی رنــگت،کــه ازپسِ تـقـــلایِ وافــرِمن،

  وتبــدیلِ خودبه ملیجــکی شیرین کار، 

  پایانــی است خــوش ،برقـــهروعــتابِ چــندساعـته یِ تو!

ـ وسرانــجام بـرایِ نبـودنـت در صــدها اتفاقِ خوب وبـدِدیــگر...

چــه میــکشم؟ چــه حالــی دارم؟

وباچــه تمـــنائی ازخــدا،طلــبت میــکنم؟

ودرایـــن گــذرِ روزان وشــبانِ تـــکرار،

وتـــکرارِهــزاران اینــچنین روٌیــا،

چــه بایــدگفـــتن بـه ایــن قـــلبِ نــزاروپـــلاســیده،

کــه هـنــوز هــم، چــشم به آســمانِ کویـــرْ ازیــادبـرده، 

داردمـــدام،بــــه امـــیدِبارانِ مـــهرِبـــی مــنت 

وبـــهارانی که ازپَـــیَش بی تردید خواهــندآمــد!

امّـا تــونمـــیدانی! نمــی خواهــی بدانــی!

واصـــلأ چـــه نیـازی به دانســـتن داریــد!

این گونــه ای ناشناخته برای شما ازعشــق ودوست داشــتن اسـت!

کــه فاصــله راواحــترام را باسرکوب قلبش رعایت میــکند!

چون حفــظ این فاصــله، اجازه ی قدم جلوگذاشــتن رانمیـدهد!

پس این نه عشــق، نه دوست داشتن، بلــکه...

ایـــن روٌیــاهـای طبــقه یِ اجتـــمائیِ مــن اسـت!  

ســهمِ تعــیین شــده یِ ازلــیِ من وماسـت!

ایــن تقــدیرِماســت!

سـرنوشــتی که به انــدازه یِ ارزشِ ماسـت پیـشِ خدایمان!

کــم یازیــاد ! قانعـــیم!

میــتوانسـت ایـن هــم نباشــد!!

آخــرفاصـــله یِ ماوشـــما ،همــین انــدازه اسـت!

.