ســــتاره ها (ترانـــه)

 شب شــدوبــازستـاره ها،کفــریْ ازســرگــذشـتِ مـا 

 زارونـــزارْمـــانــدن ازایـــن،بـازیِ سـرنــوشـتِ مــا  

 آن بالا هـــرروزمــیبینند، چــی برســرِهـم میـــآریــم 

 خــیانت میـکنیم میــگیم، ایــن هــم لطـف وگذشتِ مـا 

 یــامـــیزاریــم همــدیــگه را مــــیانِ باتــــلاقِ دروغ 

 آنـــگاه میـــخوایـْم باورکــنن،ایـن عــــملِ پَلَـشتِ مـا 

  زیــــرِپــایِ آدمـــها را ،بـس راحــت خالـــی میـکنیم 

  انــگاردکان واکـرده ایـم، امــــروزاوّلــین دشـتِ مــا 

  گویـــا هـــرآدمـــی داره، ســــتاره ای درآســـمان 

  حـالا مــاروپــونــه شدیـــم،واشــده بدجــورمشتِ ما 

  طــوفــانِ پســتی ها کنــون،میــخوردبـرمـا آنچــنان 

  آلـوده کــرده هـــم بــرون، هــم آن درونِ زشـتِ مـا 

  ســتاره ها با رقــص نور،به شـــادی دعــوت میــکنند 

  نمـــیدونــن تبـــدیل شــده،به دردوغــم هـرخشتِ ما 

  ازپـــسِ یـک عصــــیانِ مـا، وزپــــیِ بازْ آدم شـــدن 

  بـه قــصدِ رجـعت آمـدیـم، کــو فرجــامِ بــازگشـتِ ما 

  رودخونــه هــرچـند دورباشــه،حتـی خیلی دورترازدور 

  بازهـــم به دریـــامیـرســه،چون بــه خـدا سرشتِ مـا 

  خـــدایا ازتـــومــددی، شـایــدبــرگردیـم اصــلِ خـود 

  بِبَـــرتُـــوجــــاده یِ جنـت،پـــرکــن ازمـا بهشــتِ ما!

دام دل

                  دل خســته وناشــادم، میــــدانی کی به دام افــتاد               

                    هــمان لحــظه که چشمانش به چشم من خام افتــاد 

                     ندانســتم ازآن مـژگان،رهـــــاگــرددتیری چــونان   

                     که تاقــــلبم گیــردسـکان،امــورش در زمام افتــاد 

                   مـراچنـدی نبود زان پـس،قبـله ی دل روسـوی کس              

                    گوئــی کشــیدن نفس،باعشــقـش بردوام افــــتاد   

                   بسی سـعی، تاشود حاصـل،بــگویم ای قـــــراردل                 

                    چراگشـتی زمــن غافـل؟ که لب بازازکـــلام افتــاد! 

                    من سیــه چـــاره کنــون، زدسـت ایــن دل جـــنون

                    هــراس ازآن دارم فــــزون که کارم بازبه جـام افـتاد

                     صــلا،ای پیـــرفرزانـــه،بـــگشای تو باب میـــخانـه  

                     کـه من ازفیـض جانانــه،دلم سخـت درلگــام افـــــتاد 

                     مـگــوی ازداغ دیریــنم، چـــو رانده ی باغ بریــــنم   

                     مهــبط به ایـن کویریــنم،کـو شایســته ی کرام افتاد 

                     نــدانم مصـلحت است این،ویایــک بخت بــــدآئیـــــن  

                     تــــوکل بایـدکرد ازایــن که شایـــدبخت به کام افتاد 

                     شــــکرانه ی لطفـت خداکـه عشـــق شـدقسمـت ما  

                     دگـرنـــخواهم کردگـناه! گــــرم خیال خام افـــــتاد! 

حسادت و جدایی

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.

بی وفائـــی!

یارا،دیرگاهیست چشـم براهـم تاکه بیــائـی

من محــوکوچــه ام، توبـگومحـوِکجائـــــی؟

یاســهایِ انتــظارخشـکیدندبردیــوارِگلـــی

أخــرکوچـه ندارد، بی تــولطـف وصفائـــی

یادم آیــدباتـو این کوچــــه،تماشائـــی بود

اکنــون اما، گل نیـزندارد،رنـــــگ وجلائــی

ســودازده یِ چشمِ همیشـه بهـــــارِتـــوام

گوئـــــی پرورانــده به سَــر،سِّرِسودائــی

بگـــذاربــگریم براین بختِ نامــرادِخویــــش

کــه چرارفت وگــذاشت،این عاشقِ شیدائـی

پیـــدانشـدآن شوخِ ناپیـــــدا، همــه عمـــر

آه، چه کشیــدم زدستِ یارِناپیـــــدائـــــــی

محنت زده ومغمــوم ، افســـرده ودلــــخون

چنین است سرنوشتِ هرکوکنـدعشق،گدائــی

آراد، بی وفائــیست صفت غالـــــب عشـــاق

حیف باشدای عشق عزیز،گربدین روز درآئـی!