فریدون مشیری (پرکن پیاله را)

پرکن پیاله را ،کین جام آتشین

دیریست ره به حال خرابم نمی برد

این جامها که درپی هم میشود تهی

دریای آتش است که ریزم به کام خویش

                          گرداب میربایدو آبــم نمی بــــــــرد!

من،باسمند سرکش وجادوئـــی شراب

تا بیکــــــران عالم پنــــدار رفته ام

تادشت پرستاره ی اندیشــــه های گرم

تامرز ناشناختــــه ی مــرگ وزنــدگی

              تا کوچــه باغ خاطــره های گــریزپا

                          تا شهــریـــــــــــــادها

       دیگرشــراب هم ،جــزتاکنــاربستــرخوابــم نمیبــرد!

هان ای عقــاب عشـــق !

ازاوج قلــه های مــه آلود دوردســت...

پــروازکن ، به دشت غم انگیـــزعمـــرمن

              آنجــاببــرمــرا کــه شــرابـــم نمی بـــرد!

              آن بی ستــاره ام کــه عقـابـــم نمی بـــرد!

درراه زنــدگـی

با ایــن همــه تــلاش وتمنــاوتشنـــگی

با اینـــکه نالــه میکشــم ازدل کــه : آب ... آب !

    دیــگرفریب هــم ، به ســرابــم نـــمی بــــــــرد !

                                         پــرکـن پیـــــــالـــــه را ...

سنائی (ملکا)

ملکا ذکرتوگویم،که تو پاکی وخدائی

نروم جزبه همان ره که توام راه نمائی‌ 

همه درگاه توجویم،همه ازفضل توپویم

همه توصیف توگویم که به توحیدسزائی

توحکیمی تورحیمی توعظیمی توکریمی

تونماینده ی فضلی توسزاوار سنائی

نتوان وصف توگفتن که تودروصف نگنجی

نتوان شبه توجستن که تودروهم نیائی

لب ودندان سنائی،همه توحیدتو گوید

مگرازآتش دوزخ،بودش روی رهائی

سایه (بازشوق یوسف)

بازشوق یوسفــــــم دامن گــــرفت

پیرمارابوی پیراهــــــن گرفــــــت

ای دریـــــــغانازک آرای تنـــــــش

بوی خون میآیدازپیـــــراهنـــــــش

ای برادرها؟خبـــرچون میبریــــــد؟

این سفرآن گرگ،یوسف رادریـــــد

یوسف من پس چه شدپیراهنـــــت؟

برچـه خاکی ریخت خون روشنـــت؟

برزمین ســــردخون گـــرم تـــــو 

ریخت ٱن گرگ ونبودش شـــرم تــو

تانپنداری زیادتـــــــــــــ غافلـــم

گریه میجوشد شب وروز دردلـــــم

داغ ماتم هاست برجــــــــانم بسی

دردلم پیوسته می گریـــــــدکسی

دربهارعمــــــــــــرای سرو جوان

ریختی چون برگ ریـــــــــزارغوان

ارغوانـــــم ارغوانــــــــم لاله ام

درغمت خون می چکــــــدازناله ام

آن شقایق رستــــــه دردامان دشت

گوش کن تابا تو گویــــد سرگذشت

نغمه ی ناخوانده رادادم بـــــه رود

تا بخواند برجوانان این ســـــــرود

چشمه ای درکـــوه میجوشدمـــنم

کزدرون سنگ بیــــرون میــــزنـم

ازنـــــگاه آب تابیــــــــدم به گل

وز رخ خود رنگ بخشیــــدم به گال

پر زدم ازگل بـــه خونــــاب شفق

ناله گشــــــــتم درگلوی مرغ حق

آذزخش ازسینـه ی من روشن است

تنـــــــدرتوفنده فریـــاد من است

هرکجا مشتــی گره شد مشت من

زخمی هرتازیــــــانه پشت مـــن

هرکجا فریــــــــاد آزادی منــــم

من دراین فریـــــــادها دم میزنـم

شیخ بهائی {تمنای وصال)

تاکی به تمنای وصال تو یگانه

اشکم شودازهرمژه چون سیل روانه

ای تیرغمت رادل عشاق نشانه

خواهدبسرآید،غم هجران تویانه؟

                                    جمعی به تومشغول وتوغایب زمیانه

هردرکه زدم ،صاحب آن خانه توئی تو

هرجاکه شدم ،پرتوکاشانه توئی تو

درمیکده ودیر که جانانه توئی تو

مقصودمن ازکعبه وبتخانه توئی تو

                                    مقصودتوئی ،کعبه وبتخانه بهانه

بلبل به چمن آن گل رخسارعیان دید

پروانه درآتش شدواسرارنهان دید

عارف،صفت ذات تو درپیروجوان دید

یعنی همه جاعکس رخ یارتوان دید

                                    دیوانه منم که روم خانه به خانه

بیچاره بهائی که دلش پرزغم توست

هرچندکه عاصی است زخیل وقدم توست

امید وی ازعاطفت دم به دم توست

تقصیروگناهش به امید کرم توست

                                  یعنی که گنه را،به ازاین نیست بهانه