دکترشریعتی

                                                    چنین می اندیشم

  1-                               عشق به انسان هر قدرتی را از پای در خواهد آورد

                             خوشا روزگارانی که چشمها بر لبها حق اولویت داشتند !                               

  2-                                             حقیقتا چندش آور است

                                           هیس هیس مارهای تک دندان ! 

                                     شبنمی می ماند آدمی و عمر چهل روایتش،  

                                     به لحظه رویت نوربر سطح سبز برگی                                                     

                                          می لغزد و بر زمین می چکد....                                                    

                                        تا باری دیگرو کی ؟وچگونه ؟وکجا ؟                                        

3-                                  ای که تو آن من دیگرم یای تو که آن توی دیگرتم                                    

                                زاد سفر برگیر و قدم در راه نِه که من در پایان راه                                              

                                        بی صبرانه منتظر رسیدن توام ...                                                           

                                               بــه مــن تکیــه کــن!                                    

                   مــن تمــام هستــی ام رادامنی می کنــم تــا تــو ســرت را بــر آن بنــهی!      

                    تمــام روحــم راآغــوش می ســازم تا تــو در آن از هــراس بیــاســایی!                     

                                 تمــام نیــرویــی را کــه در دوســت داشتــن دارم                             

                            دستــی می کنــم تــا چهــره و گیســویــت را نــوازش کنــد!               

                        تمــام بــودن خــود رازانــویی می کنــم تــا بــر آن بــه خــواب روی!                         

                                     خــود را، تمــام خــود رابــه تــو می سپــارم.                                        

                                       تــا هــر چــه بخــواهی از آن بیــاشــامی!                                       

                                 از آن بــرگیــری، هــر چــه بخــواهی از آن بســازی،                                          

                                           وهــر گــونه بخــواهی، بــاشــم!                                                     

                                           از ایــن لحظــه مــرا داشتــه بــاش!                                  

 4-                             پروردگارم ،مهربان من از دوزخ این بهشت، رهایی ام بخش!                                    

                                       در اینجا هر درختی مرا قامت دشنامی است                            

                    و هر زمزمه ای بانگ عزایی و هر چشم اندازی سکوت گنگ و بی حاصلی ...                                      

                                                  در هراس دم می زنم                                                                     

                                               در بی قراری زندگی می کنم.                                                       

                                         و بهشت تو برای من بیهودگی رنگینی است                                  

                               من در این بهشت ،همچون تو در انبوه آفریده های رنگارنگت تنهایم.                 

                            "تو قلب بیگانه را می شناسی ، که خود در سرزمین وجود بیگانه بودی"                             

                                            "کسی را برایم بیافرین تا در او بیارامم"                                                           

                                                     دردم ، درد "بی کسی" بود ...                           

جــلــیل صــفربیـــگی

                           دستــــــش در گلــــت بود 

                    وتازه دســـت از مــــــــن شسته بود 

                           که عاشــــــقت شـــــدم  

                    دست در گل و لای سیــــــــنه ام برد 

                    وساعت قلبــــــم را به نام تـو کوک زد 

                                    ابلیز خوردم 

                                    کسیب شدم 

                     و افتادم از چاهی هر دو سر سوراخ 

                                         آخ! 

                                  زمین سفت بود 

                           وگلم هنوز خشک نشده بود 

                               که پا در حوا شدم  

                                وافتادم در چاهی  

                             که آدم بشو نیستم دیگر

احمد شاملو (همان...)

همیشه همان...اندوه همان:تیری به جگر درنشسته تا سوفار.

تسلای خاطرهمان:مرثیه‌یی ساز کردن 

غم همان و غم‌واژه همان ، نامِ صاحب‌ْمرثیه دیگر

همیشه همان شگردهمان...شب همان و ظلمت همان 

تا «چراغ»همچنان نمادِ امید بماند.

راه همان واز راه ماندن همان،

تا چون به لفظِ «سوار» رسی مخاطب پندارد نجات‌دهنده‌یی در راه است.

و چنین است و بودکه کتابِ لغت نیزبه بازجویان سپرده شد 

تا هر واژه را که معنایی داشت به بند کشندو واژگانِ بی‌آرِش رابه شاعران بگذارند

و واژه‌هابه گنهکار و بی‌گناه تقسیم شد،به آزاده و بی‌معنی ،سیاسی و بی‌معنی ،

نمادین و بی‌معنی ، ناروا و بی‌معنی. 

و شاعران از بی‌آرِش‌ترینِ الفاظ چندان گناه‌واژه تراشیدندکه بازجویانِ به‌تنگ‌آمده 

شیوه دیگر کردند،و از آن پس،سخن‌گفتن نفسِ جنایت شد.

منوچهر نیستانی (درته تاریک کوچه)

آنــچه ازیاران شنیــدم،آنــچه درباران گــذشت...

آنـــچه دربـاران ده،آن روز،بریــاران گـــــذشت 

های های مستـــها،پیچــــیده دربن بستـــــــها

طــرح یک تابــوت،دررؤیــــای بیماران گــذشت

کـوه ها را،درخیــــال پاک،تامــــــرزغـــــروب

سیـــلی ازآوای انــــدوه عـــــزاداران گــذشت

کاروان دخـــــتران شرمــــــگین روســــــــتا

لالـــــه درکف درمـــهی ازبهت بسیاران گذشت

درتـــه تاریـــک کوچــه،یـک دریچــه بسته شــد

انتـــــظاربی سـرانـــــجام بدانــــگاران گذشت

جای پائـــی ماندوزخــمی،سبزه زاران را،بــه تن

جمـــــعه ی جانانه ی گلــگشت عیاران گـــذشت

تابــــه گورســـتان رسد ـ دیـداراهــل خـــاک را

ماهــــتاب پیر ،لنــــگان ازعلفــــزاران گـــذشت...