ایـــــن خـــــام ره نرفتــــــــه

ایـــــن خـــــام ره نرفتــــــــه

خفتــــه خــبرندارد ســـردرکـــنارجانـان! کــه ایـن شـب درازباشــددرچــــشم پاسبانــان!
ایـــــن خـــــام ره نرفتــــــــه

ایـــــن خـــــام ره نرفتــــــــه

خفتــــه خــبرندارد ســـردرکـــنارجانـان! کــه ایـن شـب درازباشــددرچــــشم پاسبانــان!

نظمی تبریزی ( فراراززندگی )

بیش ازاین هستی نباید، بی بهاسازدمرا

کواجل؟ کزدست این هستی رهاسازدمرا


گوهری پرقیمتم من، وین دوروز زندگی

چون خزف درچشم گردون بی بهاسازدمرا


ای دل، آخرلطف رندان وصفای میفروش

خاکروب خلوت میخانه ها سازد مرا


باده رانازم که با چندین غم وافسردگی

چون زنم جامی، حریف اژدهاسازدمرا


داغم ازاین دل، که هردم درهوای لعبتی

مبتلای محنتی بی منتها سازد مرا


دوش نظمی بادل سرگشته میگفت این سخن

کو اجل؟ کزدست این هستی رهاسازدمرا


عطار ( دل )

زهی درکوی عشقت مسکن دل

چه میخواهی ازاین خون خوردن دل


چکیده خون دل بردامن جان

گرفته جان پرخون دامن دل


ازآن روزی که دل دیوانه ی توست 

به صد جان من شدم درشیون دل


منادی می کند درشهرامروز

که خون عاشقان درگردن دل 


چورسوا کرد مارا دردعشقت

همی کوشم به رسوا کردن دل


چوعشقت آتشی درجان من زد 

برآمد دود عشق ازروزن دل 


زهی خال وزهی روی چوماهت 

که دل هم دام جان هم ارزن دل 


مکن جانا دل مارا نگه دار

که آسان است برتو بردن دل


چوگل اندر هوای روی خوبت

به خون درمی کشم پیراهن دل


بیا جانا رضای ما نگهدار

که برجانت بود آزردن دل


بیا جانا دل عطار کن شاد

که نزدیکست وقت رفتن دل 



مولوی (من مست وتودیوانه)

من مســت وتو دیــوانــه،ماراکـــه بـردخـانــه

صدبــارتوراگفــــتم، کـم خــوردوسـه پیمـانــه


درشهـــریکـی کـس را، هـوشیـــــارنمـیبینـم

هـریـک بـدتـرازدیـــگـر، شـوریــده ودیـوانـه


جـانـابـه خـرابات آی، تـالـذت جـــــان بینــــی

جـان راچــه خــوشی باشـد،بی صحبـت جـانـانه


هـرگوشـه یکـی مسـتی،دسـتی زده بـردستی

زان سـاقـی سـرمسـتی،یاســاغـرشـاهـانـــه


تـووقـف خـرابـاتـی،دخـلت مـی وخـرجـت می

زیـن دخـل بـه هـوشـیاران،مسـپار،یـکی دانــه


شمـس الــحق تبـریزی،ازفتــنه چـه پـرهیــزی

اکـنون کـه درافکـندی، صـدفتـــنه ی فتــانــه


فروغ فرخزاد (ای شب)

ای شب از رویای تو، رنگیـــــــــن شـده

سینــه ازعطــرتوام سنگیـــــــــن شـده


ای بـه روی چشــم مـن،گستــرده خویش

شـادیــم، بخشیـــده ازانــــــدوه بیــش


ای مرا ، باشـــورشعـــرآمیختــــــــه

ایـن همــه آتــش بـه شعـرم ریختــــه


همچــو بارانــی کـه شویـدجسـم خاک

هستــیم زآلودگیــها کـــــرده پـــاک


ای تپــش های تـن ســـوزان مــــن

آتشـــی درمــزرع مـــــژگان مــن


عشـــق چون درسینـــه ام بیدارشد

ازطلــب پــا تـاســرم ایثـــارشــد