ایـــــن خـــــام ره نرفتــــــــه
خفتــــه خــبرندارد ســـردرکـــنارجانـان! کــه ایـن شـب درازباشــددرچــــشم پاسبانــان!
ایـــــن خـــــام ره نرفتــــــــه
خفتــــه خــبرندارد ســـردرکـــنارجانـان! کــه ایـن شـب درازباشــددرچــــشم پاسبانــان!درباره من
یکی ازابناء بشرکه هنوزدرسی سال گذشته مانده! بااینکه انحطاط اخلاقی جامعه ازجمله تزویروریاونان به نرخ روزخوردن اطرافیان را
هرروزمی بیند،امامعلوم نیست چرانمی خواهد این واقعیت هاراباورکند،تاجاییکه بارهاازاین افرادضربه خورده است!
غیرازسادگی واعتمادبه همه،تنهامیتوان گفت آدمی پرازاشتباه وکاملابی توجه به مادیات،مگربه اندازه ی پوشیدن خوب وخوردن اندک!
ادامه...
مــولـوی(بیقرار)
درهـــوایت بی قــــرارم روز وشـب
ســرزپایـت برنـــــــدارم روزوشـب
روزوشـب راهمــچوخـودمجـنون کنم
روزوشـب راکــی گــذارم روزوشب
جـان ودل ازعـاشــقان مـی خواستند
جــان ودل را مـــی سپارم روزوشب
تانیـابــم آنــچه درمغــــزمن اســت
یـک زمـانـــی سـرنـخارم روزوشـب
تـاکه عشـقت مــطربـی آغازکــــرد
گـاه چنــگم گـاه تـــارم روز وشــب
میــزنی تـوزخـمه وبـــرمیـــــرود
تـابه گــردون زیــروزارم روزوشـب
ای مــهارعاشــقان دردســت تــــو
درمیـــــان ایـن قــطارم روزوشــب
تـابنـگشایـم به قنـــــــدت روزه ام
تـاقیــامـت روزه دارم روز وشـــب
چـون زخـوان فــضل روزه بشکـــنم
عیــدباشـــــدروزگـــــارم روزوشب
جان روز وجــان شب ای جــان تــــو
انتــــــظارم انتــــــظارم روز وشب
زان شـبی کـه وعـده کـردی روزوصل
روز وشـب رامـی شمــارم روزوشـب
بـس که کشـت مـهرجانـم تشـنه است
زابــردیـده اشـــکبــــارم روز وشب
عباس صفاری (بشکه های خالی زباله)
مــــاه دســــتمال کاغــــذی نیــست
کـــه هـروقــت گـــریـه تان گـرفــت
دردســــترس شــــــماباشــــد!
یــــخ این حـوضـــچه راهــــــم
بـیخــــودشکســــــــته ایــد
آرام کــــــــــــــه شــد
ماهــی مـرده ای شـایـــد
بـرسطـــــح آن ظاهـــرشود
کســی نیسـت بـپــرسـد
مـاهــی کـــه درایـن خیـابـان
بـرپیـــراهن هـای یــخ زده ی بنـدرخـت
وبـربشـــکـه های خالــی زبـالـــه بتـابـد
چـه گلـــی بـرسـرشمـاخـواهــــــــدزد
بــــرویـدکفــش هـای کوه نــوردیتــان رابـه پـا کنـــــید
وتـاجـائـــــی کـه مـیتوانیــــــدبـرلاشـه ی کبـودایـن بر ف
کـه درپیــــــــاده روافتــــــــاده است لگـــــــدبزنیـــد
نــــــــه مــاه درخــواهـــــــــدآمــــــــــد
نـــــــه ایـــن لاشـــــــه آب خـواهـــــــــــــــــدشــــــد!
رهی معیری (سوزد مرا... )
ساقــی بده پیــمانه ای ، زان مـی که بی خویــشم کـند
بـرحسن شورانگــیز تو، عاشـق ترازپیـــــــــشم کنــد
زان مــی که درشبهـای غم ،بــاردفروغ صبــــــــــحدم
غافــل کـندازبیــش وکـم ،فــارغ زتشـویـــشم کنـــــد
نــورسـحرگاهــی دهــد ،فیــضی که میخواهـی دهـــد
بامسـکنــت شاهـــی دهد، سلــطان درویـــشم کنــــد
سـوزدمــرا سـازدمـرا ، درآتــــــش اندازد مـــــــــرا
وز مــــن رهاســازدمـرا ، بیگانـــه ازخویـــشم کنـــــد
بســتان تو ای ســروسهـی ، سـودای مســتی از رهـی
یغــما کنـــداندیــــشه را ، دوراز بداندیـــــــشم کنـــد