هـــوای دل

خــدایا هــوای دلـم، چرا تنـگ و طـوفانــیه؟

گـویاکه انــدوه جـهان، دردل مــن زندانیــه!

زدیـدهٌ دل پنهان نیست،بغضهای فروخورده ام 

گـرچـه سیل سرشک غـم،ازچشم دل پنـهانیـه 

به دشت وکوه وصحرایا گل روی سیه چشمان 

 دیـده نــظر داردولـــی،دل عاقبـت قربانیـه! 

چـقدرخـون میـخورد این دل،ازجوی پـندارغلط!

وقـتی که فریـاد ازتپـش،چـون رعدی آسمانیه!

نمـی بیـنم نشان عشـق،درکوچـه های انتــظار 

آنـجا که بن بسـت قــرار،خالــی ازمـهربانیــه 

شـب سکوت ساکـنان،یغـماگر عشـق و امــید

زیــراکه درسـیاهـی ها،زمــان بــد گــمانیــه 

خــیال سـرد بوسـه ات،ساحل مرگـــم میـبرد 

بـخـشش جان به تــو بِــه ازخـیالـی آنچــنانیـه 

نـکن ازقاب چشــمانت، بـرونم نازنــین چـونکه

نقـطه ی کورنگاهت،خـوش تـر ازسرگردانیـــه