عماد خراسانی (گرچه مستیم)

گرچـــه مستیم وخرابــیم چـوشبـــهای دگـر

بازکن ســـاقی مجــلس, سرمینــای دگــــر

امشبی راکـــه درآنــیم،غنیــمت شمــریـــم

شایــــدای جـان ! نرسیـــدیم به فردای دگر 

مستِ مســتم مشـــکن قدرخودای پنجــهٔ غم

من به میخانــــه ام امشب توبـروجـــای دگـر

چه به میخانـــه چه محــراب حرامـــم باشـــد

گــربه جز عـــشق توام، هست تمنـــای دگـر

تا روم ازپـــیِ یــارِدگــــری می بایــــــــد 

جـزدلِ مــــن دلـی وجـــزتو دلآرای دگـــــر

نشنیـــده است گلــی بوی تو ای غنچـــهٔ ناز

بـــوده ام ورنـه بسـی همــدم گلــهای دگـر

توسیــه چشـــم چوآیٔـی به تماشـــای چمـن 

نگــــذاری به کسی، چشــم تماشـــای دگر

باده پیــــش آرکه رفتند ازایـن مکــــتب راز

اوســـــتادان کــه فزودند، معــــمّای دگــر

این قفــــس رانـبود، روزنــی ای مرغ پریش

آرزوساخــــته بسـتانِ طـــــرب زای دگـــــر

گـربهشـــتی است رخ تست،نـــگارا کـه درآن

میــــــتوان کردبه هـرلحــــظه تماشــای دگر

ازتــوزیــباصـــنم،اینــقدرجفا زیــــــبا نیـست

گــــیرم این دل نــتوان داد بـــه زیـــبای دگر

مــی فروشــان همــه دانــند،عــــمادا که بود

عاشـــــقان راحـرم ودیــرو کلیــــسای دگًـــر

بی وفائـــی!

یارا،دیرگاهیست چشـم براهـم تاکه بیــائـی

من محــوکوچــه ام، توبـگومحـوِکجائـــــی؟

یاســهایِ انتــظارخشـکیدندبردیــوارِگلـــی

أخــرکوچـه ندارد، بی تــولطـف وصفائـــی

یادم آیــدباتـو این کوچــــه،تماشائـــی بود

اکنــون اما، گل نیـزندارد،رنـــــگ وجلائــی

ســودازده یِ چشمِ همیشـه بهـــــارِتـــوام

گوئـــــی پرورانــده به سَــر،سِّرِسودائــی

بگـــذاربــگریم براین بختِ نامــرادِخویــــش

کــه چرارفت وگــذاشت،این عاشقِ شیدائـی

پیـــدانشـدآن شوخِ ناپیـــــدا، همــه عمـــر

آه، چه کشیــدم زدستِ یارِناپیـــــدائـــــــی

محنت زده ومغمــوم ، افســـرده ودلــــخون

چنین است سرنوشتِ هرکوکنـدعشق،گدائــی

آراد، بی وفائــیست صفت غالـــــب عشـــاق

حیف باشدای عشق عزیز،گربدین روز درآئـی!

عبید زاکانی

بی یارودل شکســـته ودورازدیارخویــش 

درمانــــده ایم عاجـزوحیـران به کارخویش

ازروزگـارهیــچ مـــرادی نیــــافتــــــیم

آزرده ایـــم لاجــرم  ازروزگارخویــــــش

نــه کاردل به کام ونه دلـدارسازگـــــــار

خونیـن دلـم زطـالع ناسازگـارخویـــــــش

بگـذارتاغــمم بکشـد،حــق به دست اوست

تاخــودچــراشـدم ازغمـــگسارخویـــــش

یکــدم قـرارنیست،دلم را زتاب عشــــــق

درآتــشم زدست دل بی قـرارخویــــــش

ازبـهرآنــکه میــزند،آبــی برآتــــــــشم

منت پـــذیرم ازمـژه ی سیل بارخویــــش

دیوانــه دل به عــشق سپاردعبیــــــدوار

عاقـــل به دست دل ندهـداختیـارخویـــش

رهــی معیــری (نگهبان وطـن)

ای وطــن خصم توراس، گ به جـام افــتاده است

تشت رسوائــی این بــوم زبام افــــتاده اســت

آتش کیـــنه برافــروز،کـــه درخانـــ ـــه ی ما

هردغـــل پیشـه دراندیــشه ی خام افتاده است

روز خــون ریخــتن ازخائـــن ملـک است امــروز

ازچــه شمشــیرتو، دربنـندنیــام افــــتاده است

ریشـه ی خصـم برافـکن که زبون گشت وضعیف

جان این گـــرگ برآور،کــه بردام افتــــاده است

ســربیــگانه پرســتان به کمنـد است بیــــــــــا

تاببــــینی که به دام تو کــدام افـــــــتاده است

خون ما خـورد بدانــــــدیش وکسی آگــه نیست

بس کـه نوبـــاوه ی جــم،درپـی جام افتاده است

یــوسف مــلک به زنـدان بـلامانـــــــــده اسیــر

بررخ مــــهر،سیــه پــرده ی شـام افتــاده است

ای نگهـــــبان وطن ، نوبت جانــــــبازی توسـت

سـرفداسـاز،کـه هنگام سرافرازی توافتاده است

ایـن غـزل بدون تخــلص به سال ۱۳۲۵درمجله تهران مصــورچاپ شــده است