( خواب )

چشم بر هم نهادم ، تا بیابم آرامشی را که در تمام روز از کف داده بودم

    لحظه ی نابی ، فارغ از هیاهوی روز

        و بی خود شدنی غمناک ...

  جهانی بود و من و تو

             و پرندگانی نا آشنا ، گویی هر کدام ، آوازه خوانی خوشنام

   که با هارمونی باد وباران ، بر سقف برکه و بید ، ترانه ی "عشق"می سرودند

عجبا ! خاک این دشت فراخ وغریب ، سرمه ی چشم بود و سنگش طلای ناب !

 و آب ، آری ، فقط برای تماشا بود! سیراب می شدی ، آنگاه که به آن نگاهی میکردی!

               گرسنگی نیز ، مفهومی چنین داشت

تو مرا می نگریستی تا حیرانیت را ببینم ، من در تو حلول میکردم !

به هر چه فکر میکردی ، بی کم و کاست آفریده می شد !

حتی "تعجب"را من خوب دیدم ! وموجوداتی چون "عشق"  و "اضطراب"را   و"درد"را   و"فاصله"را

 من آری "فقر"و "غنا" را هم با تمام شمایلشان برانداز کردم!

                              هیچکدام شبیه آنچه می شناختم نبودند!

تو گفتی : "درست فکر کن"!      درپس پشت دمی ونگاهی، ولنگارانه باز گفتی:

               "بیا تا صفایی بکنیم"     من مغموم واژه ی "انتخاب"  ،  من دلتنگ   "تنهایی"

تو را که مسرور  "بی قیدی"  و سرخوش واژه ی "رهایی" بودید

                          به کناری کشیدم ، زیر درختی آشنا ، تا لذتی ببریم !

                   اما ناگهان ،     از ترس تولد "قابیل"،   ازخواب پریدم!!!!.