محــتال

اغلب،آنکه آتش می افروزد!

وآنکه آب بر تن آتشناک میریزد!   

هر دو یکی است!!

تا گم شود، سر کلاف حقیققت !

تاکه نتواند رساند، 

 سوخته دل را دگر،  

درپیچاپیج راهی صعب، 

به آستان خانه ی فتنه! 

آری اینست رسم معمول!             

و شیوه ی معهود!                              

درین روزگار کبود! 

تا تو دریابی که : 

دوست  دشمن است شاید!

و دوست هم دریابدکه:                

 شاید، تو دشمنی!

و باز هردو یکی است!! 

و هدف گوییا، همین بوده است!  

راستی پس تکلیف کجاست!؟ 

آیا کسی نشانی دارد؟!

چــشم تـو

می توانســتم اگـر

               ٱئیــــنه ای بگــذارم

                   مقابـل صـحرای چشم تو !

چـه محـشری می شـد،

             بــهار این دشـتِ خــمار

            ـ با ٱن خـورشــیدِ همیـشه ثابـت

            ـ و تیـغه های بلـندِ کوه پیرامون. 

ٱه، اگـر باران بگــیرد،

     بر این تــکه از بهـشت؛

           چـه جهنـــــمی می شـود،

                                     دلِ مــــن!.

                                        :

                                        :