ایـــــن خـــــام ره نرفتــــــــه
خفتــــه خــبرندارد ســـردرکـــنارجانـان! کــه ایـن شـب درازباشــددرچــــشم پاسبانــان!
ایـــــن خـــــام ره نرفتــــــــه
خفتــــه خــبرندارد ســـردرکـــنارجانـان! کــه ایـن شـب درازباشــددرچــــشم پاسبانــان!درباره من
یکی ازابناء بشرکه هنوزدرسی سال گذشته مانده! بااینکه انحطاط اخلاقی جامعه ازجمله تزویروریاونان به نرخ روزخوردن اطرافیان را
هرروزمی بیند،امامعلوم نیست چرانمی خواهد این واقعیت هاراباورکند،تاجاییکه بارهاازاین افرادضربه خورده است!
غیرازسادگی واعتمادبه همه،تنهامیتوان گفت آدمی پرازاشتباه وکاملابی توجه به مادیات،مگربه اندازه ی پوشیدن خوب وخوردن اندک!
ادامه...
پرواز بی تکرار بر فراز آزادگی *
به جستجویت،
قرون را بی وقفه و خستگی ناپذیر
همگام نسیم جانگداز خاطره
همپای امواج اشتیاق دیدار
همسوی کوچ پرستوهای عاشق
همراه بیداردلان شب گریز
هم قبیله ی قربانیان بیقرار ظلم و اقتدار
همدرد دردمندان دست دشنه ی بیداد
و هم آواز خنیاگران و نغمه پردازان آزادی و اختیار
پس پشت نهادیم
و به شوق تکرار نگاهت
همه جای این جهان پهناور را
گذشتیم و گذر کردیم
از کوههای هراس آور فقر
بیابانهای عریان ظلم و جور
صحراهای دهشتناک غصب و غارت
و دریاهای عمیق بی عدالتی و جهالت
و تا همین روز و روزگار
تن خسته و غبار گرفته را
کشید بار جان خویش کرده
و به آرزوی اینکه بیابیم تو را
آمدیم و آمدیم
اما، ای ابهت همه ی اعصار
ای فخر قرون رفته و نارفته
ای بهت و اعجاب همه آزادگان تاریخ
و ای بی تو جهان در خواب بیخبری
کجایی اکنون؟ بگو کجایی؟
که بی تو جهان در پرتگاه عسرت
هنوز هم گرفتار طوفان جور
و اسیر بیماری خفقان
چنان افتاده به درماندگی و استحصال
که در نزار نفس و استحاله ی جانش
اما ، با همه ی باور و عمیق قلبش
گویی بیشتر از هر زمان دیگر
تو را میخواهد و از پی سالها و سده ها
باز تو را میجوید و باز خواهد آمد
به جستجوی تو...
به استقرار راه تو...
* دلنوشته ای به یاد و به تکریم نوردیده ی پیامبر خاتم (ص) و نماد و الگوی
آزادگی و حریت همه ی قرون
یقین پوچ
مانده ام من!
آری مانده ام با این آوار سقم ظلمت
که نفس بریده
از جان ساکنان ویرانهٔ موهوم من
کو باد سخت سحری خدایا ؟
که جارو کند غبار راه رونده را!
چشمانت را عمیق و پر آب کن
که قطره قطرهٔ این آب ناپیدا
روزی بر دامن عشق رؤیائیت
که حرام حریم لقمه ای نان خواهد شد
یکریز میباید گریست!
در این غوغایِ هیاهو
با یقینِ پوچ
کاش در بندِ زور!
نه گرفتارِ توطئهِٔ سکوت
که چاووشِ سرکشِ عشق هم
به گوشَت آشنا نیست دیگر!
تنها توئی و دریغِ بارقهِٔ امیدِ فریادی
که در خاطر خفتهٔ خفت بار مانده است!
آری همسفر روزهای بیقراری
بمان با من،باز با من بمان
ولی از خواب خیابان خاموش،
هیچ خبر مگوی !
هم از شانه های خسته از خوف فردا
و هم از هراس مکرر بیداری نابهنگام
و حکایت آن نسل سرافراز زود پرواز
که نمیدانم به آزادگیش ببالم
یا به رنجی که کشید و با خویش آورد،
سخت بگریم!
ازینرو، آری، دیگر از هیچ مگوی
فقط با من بمان
که بی تو هیچ خواهم بود.