نظمی تبریزی ( فراراززندگی )

بیش ازاین هستی نباید، بی بهاسازدمرا

کواجل؟ کزدست این هستی رهاسازدمرا

گوهری پرقیمتم من، وین دوروز زندگی

چون خزف درچشم گردون بی بهاسازدمرا

ای دل، آخرلطف رندان وصفای میفروش

خاکروب خلوت میخانه ها سازد مرا

باده رانازم که با چندین غم وافسردگی

چون زنم جامی، حریف اژدهاسازدمرا

داغم ازاین دل، که هردم درهوای لعبتی

مبتلای محنتی بی منتها سازد مرا

دوش نظمی بادل سرگشته میگفت این سخن

کو اجل؟ کزدست این هستی رهاسازدمرا