احمد شاملو (همان...)

همیشه همان...اندوه همان:تیری به جگر درنشسته تا سوفار.

تسلای خاطرهمان:مرثیه‌یی ساز کردن 

غم همان و غم‌واژه همان ، نامِ صاحب‌ْمرثیه دیگر

همیشه همان شگردهمان...شب همان و ظلمت همان 

تا «چراغ»همچنان نمادِ امید بماند.

راه همان واز راه ماندن همان،

تا چون به لفظِ «سوار» رسی مخاطب پندارد نجات‌دهنده‌یی در راه است.

و چنین است و بودکه کتابِ لغت نیزبه بازجویان سپرده شد 

تا هر واژه را که معنایی داشت به بند کشندو واژگانِ بی‌آرِش رابه شاعران بگذارند

و واژه‌هابه گنهکار و بی‌گناه تقسیم شد،به آزاده و بی‌معنی ،سیاسی و بی‌معنی ،

نمادین و بی‌معنی ، ناروا و بی‌معنی. 

و شاعران از بی‌آرِش‌ترینِ الفاظ چندان گناه‌واژه تراشیدندکه بازجویانِ به‌تنگ‌آمده 

شیوه دیگر کردند،و از آن پس،سخن‌گفتن نفسِ جنایت شد.