بغض هزاره ی غفلت

ای در گلوی قبیله ی غافل مانده

بغض هزاره ی غفلت!

نای برآمدنت اگر نیست

نوای فرو رفتنت که هست؟

رها کن! رها کن! 

حلقوم این قوم عقوبت شده ی حقارت کشیده را

ما ساکنان کویر فریاد 

ما از تبار سکوت و فاصله 

ما خارقان عادت عشق و جنونیم!

آنان که خون عشق را چون انار ترک خورده

قطره قطره از میان پنجه های خویش

بر زمین نابارور ریختند

تا بجای خوشه های زرین گندم، حالیا

پنت هاوسهای بیست و سی درو کنند!

و اکنون از بس مانده ایم

میان هنوزی که سر آمدنش نیست

و حسرتی که مدام میرود هنوز

دیگر چه امیدی به گاه قاه قاهی

که بیرون توان کرد، هرازگاهی

غم بیشمار روزان رفته را

میان جمع یارانی همه مغموم!

من اما، گاه از بشر بودن خویش

چون لاکپشت از آهستگی بی پایان

و پروانه از گذشته ی نکبت بار

یا کرم خاکی از یک عمر خاک بر سری مداوم

سخت بیزارم و پشیمان !

گویی راه دراز و دوریست 

از اینجا که منم 

ت

ا

آدم شدن !