ایـــــن خـــــام ره نرفتــــــــه
خفتــــه خــبرندارد ســـردرکـــنارجانـان! کــه ایـن شـب درازباشــددرچــــشم پاسبانــان!
ایـــــن خـــــام ره نرفتــــــــه
خفتــــه خــبرندارد ســـردرکـــنارجانـان! کــه ایـن شـب درازباشــددرچــــشم پاسبانــان!درباره من
یکی ازابناء بشرکه هنوزدرسی سال گذشته مانده! بااینکه انحطاط اخلاقی جامعه ازجمله تزویروریاونان به نرخ روزخوردن اطرافیان را
هرروزمی بیند،امامعلوم نیست چرانمی خواهد این واقعیت هاراباورکند،تاجاییکه بارهاازاین افرادضربه خورده است!
غیرازسادگی واعتمادبه همه،تنهامیتوان گفت آدمی پرازاشتباه وکاملابی توجه به مادیات،مگربه اندازه ی پوشیدن خوب وخوردن اندک!
ادامه...
باران بیگی
خوب است چشمانت, بگویند از جهانت با چشم حرفت را بزن! نه با دهانت
آب و هوایت با کمی باران ،چه‌طور است؟ بگذار آرامش بگیرد ، آسمانت
انگار از یک مادریم ، از بس شبیه‌اند موی پریشان من و روح و روانت
چای خودت را می‌خوری و می‌روی زود. چای خودم را می‌خورم در استکانت.
"باران بیگی"
،
ز تنم تا تنش یک وجب بود. وقت چسبیدن لب به لب بود.
عقل! امّا جدایی‌طلب بود بود! اما دخالت نمی‌کرد!
عشق ِمن، لکه‌ی دامنش بود من حواسم به پیراهنش بود.
او حواسش به مرز تنش بود. بود! امّا رعایت نمی‌کرد!
آن شب از جان مستم چه می‌خواست دست او روی دستم چه می‌خواست
وسوسه از شکستم چه می‌خواست مبر این ارتجاع ِصعودی.
دستش افتاد در موج مویم پاره شدجامه از روبه‌رویم!
مانده‌ام از چه چیزی بگویم! آه یوسف! تو دیگر که بودی.
عقل می‌گوید: «این کار زشت است» عشق می‌گوید: «این سرنوشت است!ا
واین درب‌های بهشت است آخرین دکمه‌های لباسش!»
، باز کردم! رسیدم به آتش! آتش، امّا برای سیاوَش!
خیره در سرخی ِالتماسش غرق در آبی ِچشم‌هایش
من حواسم به او... او حواسش... آخرین دکمه‌های لباسش.... آخرین دکمه‌های لباسش
"مجتبیٰ فرد"