قـــــــــرار

نـازنیــنا،درجــوانـی،باتــوقـــراری داشــــــتم

بایـدعـالم میگــذاشتـم،تاسپس نـــگاری داشــتم

همـدمم بودمطرب ونی،نوشانوشم پیـالـه ی مـی

امروزم خوش بـودیاکه دی،عجب روزگاری داشتم !

هـرروزم قدر سـالی بود،غصـه امرمحــالی بود

دنیای بـی زوالـی بود، وه که چـه بهاری داشــتم

یادم آیـدراهــی شدم،آنـجاکـه توخواهی شدم

سرگشته ی "ماه"ی شدم،بس که بیقراری داشتم

دل آزاری معنا نداشت، علاقه انتهـا  نداشـت

چون خودماندن چرانداشت، وه چه اختیاری داشتم!

همدلی پیدا شده بود، خوشبختی معنا شده بود

دنیایم رویا شده بود، دگر چه انتظاری داشتم ؟

هرآنچه خداداده بود، قسمت مانهاده بود

رضایت ازدلداده بود،نه اینکه ایثاری داشتم

گفته شده نیست روزگار، همواره بروفق مراد

آآه ، که باآن کوچ غریب ،چه شبهای زاری داشتم

تو که شوق بودن داشتی، تنهایم چرا گذاشتی؟

یارب دردلم چه کاشتی؟ مگرمن انکاری داشتم؟

اکنون این منم دلخسته، خاک غم برروی نشسته

آید آن روزکز غم رسته ، بازگویم که یاری داشتم!؟

بی تاب دیدار

امشب انگار بی تاب دیدارتو باشم

دل ازغم شده لبریزو بیمارتو باشم

گاهی زمن دلخورشده،گاهی هم ازخود

دل شاد ازینست که غمخوار تو باشم

نازم به جزایت ای گلروی گل اندام

خواهی خلاصم؟ گوگرفتار تو باشم

سالها گذشت ومن مانده درین حسرت

که روزی دلقک شیرین کارتو باشم

ترفندها زدم تا خالی کنم دل زغیر

دل گشت تهی ،تافقط نگهدارتوباشم

بسیاربرده رنج ونگشتم دمی ساکن 

که گر نه درکنار ، درمدارتو باشم

روز رستاخیز کس به یاد کس دگر نیست

تنها منم که چشم انتظار تو باشم‌ 

گفتی این عاشق مفلس ازکجا آمد

شکر خدایرا که در روزگار توباشم

صبروقرارم ز دوریت به آخر رسید

ای قراردل ،باش تا بیقرار تو باشم

ازتو خواهم تا بگوئی ،بی پرده وراست

چه کنم اینک تا سزاوار تو باشم

جان دادن وبی نشان مردن بهائی نیست

چون طلب کرده تاجان نثار تو باشم

باری اگر نه توراست التفاتی امروز

خواهد آمد آن روز،که شرمسارتوباشم

دخترک من

آه دخترک زیبای من

شایدچندماه دیگر

        یا سال دیگر

              اصلافردای دیگرشاید

چون،راه رفتنت

       چون حرف زدنت

              چون مدرسه رفتنت

این بارمیرسدازراه ،عاشق شدنت 

           اینکه دوست بداری کسی را

                      یاکسیدوست بدارد تورا

دخترک اکنون رنگ پریده ام

            سرخ مشو اینک !

 این روند تکاملی تست.

تاکنون تورامن حصاربوده ام و

                  باغبان نیزهم

         وباغبانان همیشه ناراضیند

                       ازکارخود،چه باچرتی که رفع خستگی کند

                                   یاپرتی که برد حواسش را دمی

          تعرض صورت میگیرد، آنک!

                      متعرضین ،لابدمترصد همین دمند

آه،دخترک بی آلایش من

 تو اکنون ازحصارمن بالازده ای

           شاخه هایت حالیا،دردسترس کوچه

                     واگربخواهی کمی بعد،دردسترس همسایه

 من مانع نخواهم شد

           من شاخه های کوچه ات نیزنخواهم چید

                              حتی اگردردسترس هرناشناسی باشد

                               که توخود خواسته ای ومراچه حقی است

                                            محدودکردن توکه خدایت آزادآفریده

وتواین رااززبان چومنی شنیده ای ، شاید به کرات

             انتخاب ,وجه انسانی آدمهاست

         و ، وجه تمایزانسان وحیوان نیزهم

دخترک نازمن ، توخواهی گفت :"من ریشه هایم پیش شماست،

                                              وبسیاری ازشاخه هایم 

                                         وگذاشته ام بیشتروجودم را

                                                درحیاط ذهن وقلب شما

دیگرازمن خدارا، چه انتظاری میتوانید داشت؟"

ومن وما چه میتوانیم خواست دخترزیباکردارم؟ 

            جزتوصیه ای ونه نصیحتی که میدانم بیزاری و

                                          برای من نیز نفرت انگیز 

آری دخترکم فردا یا پس فردا، نه ، روزی چنین

               تومیروی ، باید بروی ، اما بعدازعاشق شدنت

                            که بتوانید تاب آورید، جدایی از ریشه ات را

                                        چه عشق است که صبوری آرد وتورااستوارسازد

  برو، برو، نور دو دیده ام 

        که این نیز درراستای تکامل توست

             اما ، یادت باشد ، میوه ی نارسی که شاید خدای ناکرده به خانه ی خالی دوست

                                   هدیه خواهی برد ، چندروزی بعد ، بوی گندش میآزارد مشام 

                              اهالی خانه را ویقین که حتی درذهن دوست نیزنمیگذاردخاطره ای

                               خوش را  ، ببخشایید مرا توصیه مادربود وگرنه ...،چه میگویم؟!

هان ای نفس زندگیم، بگذارراست وبی حاشیه هرچه خواهی بالا روی،

                                درامتداد ریشه هاوساقه ات نه درعرض، که 

                                      به خود یابه خدایت برسی، باقی همه اغیارند

         همین ، وکاش بود مهربان مادرت ، تاچنین به نفس نفس نمیافتادپدرت

                                                 خدایت نگهدار

                                                   دخترم

                                                   دخترانم.