فروغ فرخزاد (ای شب)

ای شب از رویای تو، رنگیـــــــــن شـده

سینــه ازعطــرتوام سنگیـــــــــن شـده

ای بـه روی چشــم مـن،گستــرده خویش

شـادیــم، بخشیـــده ازانــــــدوه بیــش

ای مرا ، باشـــورشعـــرآمیختــــــــه

ایـن همــه آتــش بـه شعـرم ریختــــه

همچــو بارانــی کـه شویـدجسـم خاک

هستــیم زآلودگیــها کـــــرده پـــاک

ای تپــش های تـن ســـوزان مــــن

آتشـــی درمــزرع مـــــژگان مــن

عشـــق چون درسینـــه ام بیدارشد

ازطلــب پــا تـاســرم ایثـــارشــد

فریدون مشیری (پرکن پیاله را)

پرکن پیاله را ،کین جام آتشین

دیریست ره به حال خرابم نمی برد

این جامها که درپی هم میشود تهی

دریای آتش است که ریزم به کام خویش

                          گرداب میربایدو آبــم نمی بــــــــرد!

من،باسمند سرکش وجادوئـــی شراب

تا بیکــــــران عالم پنــــدار رفته ام

تادشت پرستاره ی اندیشــــه های گرم

تامرز ناشناختــــه ی مــرگ وزنــدگی

              تا کوچــه باغ خاطــره های گــریزپا

                          تا شهــریـــــــــــــادها

       دیگرشــراب هم ،جــزتاکنــاربستــرخوابــم نمیبــرد!

هان ای عقــاب عشـــق !

ازاوج قلــه های مــه آلود دوردســت...

پــروازکن ، به دشت غم انگیـــزعمـــرمن

              آنجــاببــرمــرا کــه شــرابـــم نمی بـــرد!

              آن بی ستــاره ام کــه عقـابـــم نمی بـــرد!

درراه زنــدگـی

با ایــن همــه تــلاش وتمنــاوتشنـــگی

با اینـــکه نالــه میکشــم ازدل کــه : آب ... آب !

    دیــگرفریب هــم ، به ســرابــم نـــمی بــــــــرد !

                                         پــرکـن پیـــــــالـــــه را ...

سنائی (ملکا)

ملکا ذکرتوگویم،که تو پاکی وخدائی

نروم جزبه همان ره که توام راه نمائی‌ 

همه درگاه توجویم،همه ازفضل توپویم

همه توصیف توگویم که به توحیدسزائی

توحکیمی تورحیمی توعظیمی توکریمی

تونماینده ی فضلی توسزاوار سنائی

نتوان وصف توگفتن که تودروصف نگنجی

نتوان شبه توجستن که تودروهم نیائی

لب ودندان سنائی،همه توحیدتو گوید

مگرازآتش دوزخ،بودش روی رهائی

هوای دیار

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.