حافـــظ (سینه مالامال درد...)

سینه مالامال درد است ای دریغا مرهــمی

دل ز تنــهایی به جان آمد خـدا را هــمدمی 

چـــشم آسایـش که دارد از سپــــهر تیزرو 

ساقـــیا جامی به من ده تا بیاسایم دمـــی 

زیرکی را گفتم این احوال بین خندید و گفت 

صعب روزی بوالعجب کاری پریشان عالـمی 

 سوخــتم در چاه صبر از بهر آن شمع چـگل 

شاه ترکان فارغ است از حال ما کورستمی

 در طریق عشقــبازی امن و آسـایش بلاست

ریش باد آن دل که با درد تو خواهد مرهـمی 

اهــل کام و ناز را در کوی رندی راه نیست  

ره روی بایدجهـان سوزی نه خامـی بی‌غمی 

آدمــی در عالـم خـــاکی نمی‌آیــد به دست 

عالــمی دیــگر بباید ساخت و از نو آدمـــی 

خــیز تا خـاطر بدان ترک سمرقــندی دهــیم 

کـز نسیمش بــوی جــوی مولیان آید هـمی 

گریــهٔ حافـظ چه سنجد پیش استغنای عـشق 

کانـدر این دریا نــماید هــفت دریا شبـــنمی