ظلــمت زلــف

کاش در پشــت هیچستان،نه که درپسِ سیاهی!  

تا مــگر نبیــنم هــرگز، سایـه یِ تو در تباهـی 

روزان من هــمه تاریــک، بی تـعارض با شبانم 

مانــده در فرقت آیــنه، از سویــدای دل آهــی 

این هــمه ندیــدنِ تو، عاقــبت افسرده ام کــرد 

تــویِ این ظلمتِ یلــدا، کــو نشانِ صبحـگاهی؟ 

دیـگر از خـودم بریــدم، جانــم از قفـس گریزان 

روحِ سرگـردانِ عشـقم، مجنونِ گـم کرده راهـی 

مــن از پیــچِ جاده یِ عمر،بی خـبر ازآیـنه یِ راه

آنـچـنان کــردم گــذر کـه قــدمی تا پرتــگاهـی 

زآن پـس امّا،کاش هــرگز به شـبِ ظلـمتِ زلفـت   

برنمیخوردم چـنان چون، دزدی پــناه بـه دادگاهـی

 اگــر ٱب گـذشــته ازسـر،اگـر زخــم خورده جانم 

 حقیقت به عـالــم اینست که مرا نیست دادخواهی!