رحیم معینی کرمانشاهی (ندارد چــشم مـن...)

نــدارد چــــشم من، تاب نــگاه صحـــنه سازی ها 

مـن یــکرنگ بـــیزارم، از ایــن نیـــرنگ بــازی ها 

زرنـگی،نارفیــقا! نیست این، چون باز شــد دستت 

رفیقــان را زپــا افکـــندن و گـــردن فـــرازی ها 

تو چون کرکس، به مشتی استخوان دلبستگی داری 

بنــــازم هــــمت والای بــــاز و بــی نیــازی هـا 

بــه مـــیدانی کـه مـی بندد پــای شهــسواران را 

تــو طــفل هرزه پــو، باید کـنی این ترکــتازی هـا 

تو ظاهرساز و من حقــگو، ندارد غیر از این حاصـل 

من و از کـــس بریــدنها، تو و ناکس نـــوازی هـا