زبانِ بــی رنــگ!

چــقدر بـاغِ دل ناگـهان، پـژمـرد وفــرســود 

هرکـــو تارِ دلـش باتـــو، گـــره خورده بـود 

تــورفتـی زمســتان آمـد، آتــش بــرافروخت

ســـراســرآســمانِ دل ، غــرقِ مـــه و دود 

منـــجمد شــد رودِ باور، پــس ازکــوچِ تـــو 

کهـــنه واگــنی که دگـــر، راهــی نپیـــمود 

زبــانِ بی رنـگم بـه کام ، مـــیداد سـر به بـاد 

گـرمصـلحـت ایــن بِـه کـه درآرامــش غـــنود 

مــباد آن شب کــه شاعــرتا به صــبح نــخوابد 

بـــه یــادِ غـزلــهائــی کـه نــبایـد ســـرود!

مــن وتـو نـه گل وبلــبل، درمــان و دردیـــم 

رســد آیــا وصـــال پــسِ ،فـــراز و فــرود!؟ 

هـرآنـکــه گفت عـشق ازجنسِ درد و بلا نیست!

یقـین از نــاوکِ مــــژگان، تــیر نـــخورده بود

بـگـو ای عـشقِ بـی هــنگام، سـقفِ بـی روزن 

کــه زیــرِآســـمانِ تـنگـت، کدام دل آســـود!؟

بهــروز یاســـمی(عامل بیگانــه)

ناخوش شده ام دردتو افتاده به جانم 

باید  چـه  بگویم  به  پرستار  جوانم؟

باید چه بگویم؟ تو بگو،ها؟ چه بگویم 

وقتی کـــه ندارد خبـر از درد نهانم؟ 

تب کرده ام امــا نه به تعـبیر طبیبان 

آن تـب که گل انداخته بر گونه جانــم 

 بیمــاری  من  عامل  بیگانــه  ندارد 

عشق توبه هم ریخته اعصابب وروانم 

آخر چه کــند با دل من علم پزشکی 

وقتی که به دیدار تو بسته ضــربانم؟ 

لب بسته ام از هرچه سوالست وجواب 

ترسم  اگر  بـاز  شود  قفــل دهانــم

-این گرگ پرستــار به تلبیس دماسنج 

امشب بکــشد نام تـــو از زیـر زبانــم! 

میپرسدو خاموشم ، میپرسدو خاموش... 

چیزی کــــه عیان ست چه حاجت به بیانم

یافـــتن یار!(ترانـــه)

 گل مــن بــگو کجائـی؟ روزگـارمــن ســیاهـه! 

 مــث آن آسـمونـی که خالــی ازآفــتاب وماهــه 

 چـقد دلتـنگ تـوهسـتم، هـیچ جوری آروم نمیـشم |

 من هـمون بی نــهایتم! تـا میـشم تـموم نمیـشم! 

 خــیلی دنــبال توگشـتم، دریــغ ازیــک ردپـائـی 

 دریــغ ازنــورامـــیدی، بـه اینــکه ازدر درآئــی*

 همیــشه خــمارخــواب وگاهـی تـو وادی روُیــا 

 قایــم ازدیــده ی عــقل و تحـت تعقــیب چـراها 

 گـل زنبـــقم! فراقــت، مـــث بـدرقـه ی پائیــز 

 پــرازطـوفــان بلابــود با هــوائـی رقـت انـگیز 

 مـن امــا کوتــاه نمــیآم، اگــرچــه ازپابیفــــتم

 یـاکـه ازخاکسـترخود، همــچوققــنوســا بلندشم

 مـن تــموم جــاده هائی که تـوراجـائـی رسوندن 

 میـگیرم به بادپـرسـش که کــجاپـــیاده ت کردن!

 شایـد آخرش یه روزی،پشـت یـک پنـجره ی خیـس 

 وقــتی ازشلــیک طعـنه، که ازعـاشـقت خـبرنیس  

 بـبـیـنی بااینـکه تردیــد، میــزنه تـند پلک چشمات 

 بیــفـتی باز ازسرشـوق، آغوش آنـکه کـرد پیـدات

 پـس بـه شـکرانه ی دیدار، میگیریم جشنهای بسیار

 واسـه آغاززنـدگـی، دست تو دست هم میدیم اینبار 

 آری آن زنـدگی زیباست، کـه قرین عشـق وگذشته

 با گـذشت وعشـق وامـید، زنـدگی شایــد بهشــته 

* "شایـد بیائی" راهم میتوان گذاشت، تأثیری بروزن ندارد.

ساسان مظهری ( یادش بخیر )

یادش بخیر آن روز ، روزی که با تو بودم 

روزی که غـصه ها را از روی دل زدودم 

یادش بخیر وقتی دستت به دست من بود 

وقتی که پیش رویت از عشق تو سرودم 

یادت میاید آن روز ، روزی که قول دادی 

باشی همیشه عشق و امیـ ـدِ بر وجودم  

 گفتم برای عشقت خوانــــم نماز حاجت 

بر عهد خود نمانــدی من باز در سجودم 

هرروز می نوشتــم میمــیرم ار نباشی 

رفتی و زنده هستم،ای کاش مرده بودم 

گـــفتی به عشق پاکم لایق نبوده ای تو

 امّا گـــمانم این است من لایقــت نبودم

 هرچــندکه با جفایت شکسته ای دلــم را 

عـشق تو لانه کرده در قلب و تار و پودم  

نقص کلام وحرفم برمن ببخش توای عشق 

در حال بغض و گریه من شعرم را سرودم