ایـــــن خـــــام ره نرفتــــــــه
خفتــــه خــبرندارد ســـردرکـــنارجانـان! کــه ایـن شـب درازباشــددرچــــشم پاسبانــان!
ایـــــن خـــــام ره نرفتــــــــه
خفتــــه خــبرندارد ســـردرکـــنارجانـان! کــه ایـن شـب درازباشــددرچــــشم پاسبانــان!درباره من
یکی ازابناء بشرکه هنوزدرسی سال گذشته مانده! بااینکه انحطاط اخلاقی جامعه ازجمله تزویروریاونان به نرخ روزخوردن اطرافیان را
هرروزمی بیند،امامعلوم نیست چرانمی خواهد این واقعیت هاراباورکند،تاجاییکه بارهاازاین افرادضربه خورده است!
غیرازسادگی واعتمادبه همه،تنهامیتوان گفت آدمی پرازاشتباه وکاملابی توجه به مادیات،مگربه اندازه ی پوشیدن خوب وخوردن اندک!
ادامه...
آمار : 46921 بازدید
Powered by Blogsky
بهشت نان و باور
شاید این حس غریب و حال کرخبه تردیدم افکنده باشد که چرا
دراین قبرستان شرقی شلوغ
هیچ صورت آشنایی نیست؟
و ازاین همه کالبد آرمیده بر تختهای تسلیم
یکی را یارای شنیدن سکوت!؟
گوئی در معبر گردباد نسیان نهاده ایم
برنتافتن محدودیت خدا را
و پشت پا زدن بر آن لذتهای اغواگر
شاید چون هنوز رنج و اندوه را نمیدانستیم!
و تقسیم نور و نان را !
خدا را، ای مهرآفرینم!
اگر روز ازل در دوزخم انداخته بودی!
یقین من سر به عصیانم نمی برد!
که عجبا! من تخطّی به گاه تنعٓم میکنم!
خدایا ! ای عشق آفرینم!
در این فضای مه آلود و وهم انگیز
که همه ی آبها آلوده شده اند
من پرومته ی دیگری را میجویم
تا روشنی را از آسمان به زمین آورد
که ما را گویی، پاکی و نور و تلنگر میکند
عاقبت بیدار!
خدایا ! ای شور آفرینم!
من بوی تو را چون بوی نان به گاه گرسنگی
و بوی خاک باران خورده
در آخر تابستان یک روستا، میشناسم
و چون شبنم که برای رهایی و اثبات خویش
تمام شب را به انتظار بوسه ی آفتاب
صبوری میکشد، میدانم که ما سرانجام
از صحرای صریح تردیدها
و کویر کبرای تصمیم ها، گذرخواهیم کرد
و قطعه ای از زمین را به سان تصویری
که از روز ازل با خویش آورده ایم
«همان که هست تا اینهمه رنج را
بی محابا به جان بخریم»
خواهیم آراست!
نامش: بهشت نان و باور!
همه اگر، تو با غمزه ی نگاهی
خناس زمین و خسوف آسمان
و ما هم خمودی و خواب را
از جان خسته ی این سرزمین ببریم و بزداییم.
پ - ن: بی بهانه:
"خوشبخت، آدم بدبختی است که انسان بودن خویش را به دست فراموشی سپرده است
اما خوشبختی یعنی اینکه آدم رنج تحمل کسی را نداشته باشد!"