شیخ بهائی {تمنای وصال)

تاکی به تمنای وصال تو یگانه

اشکم شودازهرمژه چون سیل روانه

ای تیرغمت رادل عشاق نشانه

خواهدبسرآید،غم هجران تویانه؟

                                    جمعی به تومشغول وتوغایب زمیانه

هردرکه زدم ،صاحب آن خانه توئی تو

هرجاکه شدم ،پرتوکاشانه توئی تو

درمیکده ودیر که جانانه توئی تو

مقصودمن ازکعبه وبتخانه توئی تو

                                    مقصودتوئی ،کعبه وبتخانه بهانه

بلبل به چمن آن گل رخسارعیان دید

پروانه درآتش شدواسرارنهان دید

عارف،صفت ذات تو درپیروجوان دید

یعنی همه جاعکس رخ یارتوان دید

                                    دیوانه منم که روم خانه به خانه

بیچاره بهائی که دلش پرزغم توست

هرچندکه عاصی است زخیل وقدم توست

امید وی ازعاطفت دم به دم توست

تقصیروگناهش به امید کرم توست

                                  یعنی که گنه را،به ازاین نیست بهانه

عراقی

زدو دیده خون فشانم، زغمت شب جدایی 

چه کنم که هست اینها، گل باغ آشنایی

همه شب نهاده ام سر، چوسگان برآستانت

که رقیب، درنیایدبه بهانه ی گدایی

مژه هاوچشم یارم به نظرچنان نماید

که میان سنبلستان، چردآهوی ختایی

درگلستان چشمم، زچه روهمیشه بازاست؟

به امیدآنکه شاید، توبه چشم من درآیی

سربرگ گل ندارم، به چه رو روم به گلشن

که شنیده ام زگلها، همه بوی بیوفایی

به کدام مذهب است این؟ به کدام ملت است این؟

که کشندعاشقی را، که تو عاشقش چرایی؟

به طواف کعبه رفتم، به حرم رهم ندادند

که برون در چه کردی، که درون خانه آیی؟

به قمارخانه رفتم، همه پاکباز دیدم 

چوبه صومعه رسیدم همه زاهد ریایی

دردیرمیزدم من، که یکی زدر درآمد

که: درآ، درآ عراقی، که توخودازآن مایی

حافظ

     غلام نرگس مست تو ، تاجدارانند              خراب باده ی لعل تو ، هوشیارانند

     توراصبا و مرا آب دیده شد ، غماز             وگرنه عاشق ومعشوق ، رازدارانند

     ززیرزلف دوتا، چون گذرکنی بنگر            که ازیمین ویسارت، چه سوگوارانند

     گذرکن چوصبا، بر بنفشه زاروببین            که ازتطاول زلفت ،  چه بیقرارانند

     نصیب ماست بهشت،ای خداشناس برو        که مستحق کرامت ،  گناه کارانند 

     بیا به میکده و چهره ارغوانی کن              مروبه صومعه ، کآنجا سیاهکارانند

     نه من برآن گل عارض غزل سرایم وبس       که عندلیب توازهرطرف ، هزارانند

     رقیب ! درگذروبیش ازاین مکن نخوت          که ساکنان دردوست ، خاکسارانند

     تودستگیرشوای خضرپی خجسته،که من       پیاده می روم وهمرهان ،سوارانند

     خلاص حافظ ازآن زلف تابدار مباد !             که بستگان کمند تو ،  رستگارانند