مــولـوی(بیقرار)

درهـــوایت بی قــــرارم روز وشـب

ســرزپایـت برنـــــــدارم روزوشـب

روزوشـب راهمــچوخـودمجـنون کنم

روزوشـب راکــی گــذارم روزوشب

جـان ودل ازعـاشــقان مـی خواستند

جــان ودل را مـــی سپارم روزوشب

تانیـابــم آنــچه درمغــــزمن اســت

یـک زمـانـــی سـرنـخارم روزوشـب

تـاکه عشـقت مــطربـی آغازکــــرد

گـاه چنــگم گـاه تـــارم روز وشــب

میــزنی تـوزخـمه وبـــرمیـــــرود

تـابه گــردون زیــروزارم روزوشـب

ای مــهارعاشــقان دردســت تــــو

درمیـــــان ایـن قــطارم روزوشــب

تـابنـگشایـم به قنـــــــدت روزه ام

تـاقیــامـت روزه دارم روز وشـــب

چـون زخـوان فــضل روزه بشکـــنم

عیــدباشـــــدروزگـــــارم روزوشب

جان روز وجــان شب ای جــان تــــو

انتــــــظارم انتــــــظارم روز وشب

زان شـبی کـه وعـده کـردی روزوصل

روز وشـب رامـی شمــارم روزوشـب

بـس که کشـت مـهرجانـم تشـنه است

زابــردیـده اشـــکبــــارم روز وشب

عطار ( دل )

زهی درکوی عشقت مسکن دل

چه میخواهی ازاین خون خوردن دل

چکیده خون دل بردامن جان

گرفته جان پرخون دامن دل

ازآن روزی که دل دیوانه ی توست 

به صد جان من شدم درشیون دل

منادی می کند درشهرامروز

که خون عاشقان درگردن دل 

چورسوا کرد مارا دردعشقت

همی کوشم به رسوا کردن دل

چوعشقت آتشی درجان من زد 

برآمد دود عشق ازروزن دل 

زهی خال وزهی روی چوماهت 

که دل هم دام جان هم ارزن دل 

مکن جانا دل مارا نگه دار

که آسان است برتو بردن دل

چوگل اندر هوای روی خوبت

به خون درمی کشم پیراهن دل

بیا جانا رضای ما نگهدار

که برجانت بود آزردن دل

بیا جانا دل عطار کن شاد

که نزدیکست وقت رفتن دل 

مولوی (من مست وتودیوانه)

من مســت وتو دیــوانــه،ماراکـــه بـردخـانــه

صدبــارتوراگفــــتم، کـم خــوردوسـه پیمـانــه

درشهـــریکـی کـس را، هـوشیـــــارنمـیبینـم

هـریـک بـدتـرازدیـــگـر، شـوریــده ودیـوانـه

جـانـابـه خـرابات آی، تـالـذت جـــــان بینــــی

جـان راچــه خــوشی باشـد،بی صحبـت جـانـانه

هـرگوشـه یکـی مسـتی،دسـتی زده بـردستی

زان سـاقـی سـرمسـتی،یاســاغـرشـاهـانـــه

تـووقـف خـرابـاتـی،دخـلت مـی وخـرجـت می

زیـن دخـل بـه هـوشـیاران،مسـپار،یـکی دانــه

شمـس الــحق تبـریزی،ازفتــنه چـه پـرهیــزی

اکـنون کـه درافکـندی، صـدفتـــنه ی فتــانــه

سنائی (ملکا)

ملکا ذکرتوگویم،که تو پاکی وخدائی

نروم جزبه همان ره که توام راه نمائی‌ 

همه درگاه توجویم،همه ازفضل توپویم

همه توصیف توگویم که به توحیدسزائی

توحکیمی تورحیمی توعظیمی توکریمی

تونماینده ی فضلی توسزاوار سنائی

نتوان وصف توگفتن که تودروصف نگنجی

نتوان شبه توجستن که تودروهم نیائی

لب ودندان سنائی،همه توحیدتو گوید

مگرازآتش دوزخ،بودش روی رهائی