سعدی(حلقه ی دام بلا)

ســلســله ی موی دوست ،حلقــه ی دام بـلاسـت

هــرکه دراین حلـقه نیست،فارغ ازایـن ماجــراست

گـربزنــندم به تیــغ درنــظرش بــی دریــــــــــغ

دیــدن اویــک نــظر، صـدچومنــش خونــــــبهاست

گــربـرودجـــان ما درطــلب وصــــــــل دوســـت

حـیف نبـاشـــدکـه دوسـت،دوستــترازجان ماســت

دعــوی عشـــاق را شـــرع نـــخواهـــــدبیـــــان

گونـــه ی زردش دلـیل ،نالــه ی زارش گـواســت

مایـــه ی پرهیــزگار،قــوت صـــــبراسـت وعـــقل

عـــقل گرفــــتارعشـق، صـبرزبــــون هــــــواست

دلـــشـده ی پایبـــــند،گـــردن جـــان درکمــــــند

زهـره ی گفــتارنـــه:که این چه سبب وآن چراست؟

مالـــک ملــک وجــــــود، حاکـــــم رد وقبـــــــول

هـرچــه کنـدجـورنیست،ور تــوبنـــالی جفــــــاست

تیـــغ برآرازنیـــــــام، زهــربرافــــــکن بــه جـــام

کـــزقبـــــل ماقبــــــول، وزطـــــرف ما رضــاست

گـربنـــوازی به لــطف،وربــــگـــــــدازی به قـــهر

حــکم توبـرمـن روان ، زجــــــــــرتوبــرمـن رواست

هرکـــه به جــــــوررقـیب یـا بـــه جــــفای حبیـــب

عـــهد فــرامـــــوش کــند ، مـــدعی بیــــــوفاست

ســـــعدی ، ازاخــلاق دوست،هرچه برآیـــد،نکوست

گــوهمــه دشــنام گــــو،کــزلب شیــرین دعـــاست

عبید زاکانی

بادصــبا جیب سمــن بـرگــشاد

غلــغل بلـبل به چمـن درفتـــاد

زنــده کند،مـرده ی صدسالـه را

بادچــوبرگل گـــذرد ، بامـــداد

زمـزمه ی مـرغ سحـرخوان شنو

تانـــکنی نغمـه ی داود، یـــــاد

موسـم عیش است،غنیــمت شمار

هــرز مده عمـروجوانــی،به بـاد

وقـت به افسوس ، نشایــدگذشت

جام مــی ازدست،نــبایدنــــــهاد

تابتــوان خـاطــرخود،شـــــاددار

نیـست براین ،یـک دونفـس اعتماد

خـاک همـان است کــه بربـــادداد

تخت سلیــمان و سریـــرقـــــباد

چـرخ همـان است که برخاک ریخت

خـون سیــاوش وسـرکیـــقبــــاد

انـــدوه دنیا بــــگذار ای عبـــــید

تابتـــوان زیست،یکـی لحـــظه شاد

عبید زاکانی

پنــد دانایان نســازد،عاشــق دیوانــه را

لاابالــی کی پسندد،مردم فــرزانـــه را

مادمـاغ آشفتــگان،ازدین ودنیـا فارغیــم

رغــبت مسـجد نباشد،خادم بتــخانـــه را

مـدعی گو،وعـظ کمترگوی ومغزمامبـر

تابـه کـی شایـدشنیدن،آخـراین افسانه را

هرکسی ازسوزدل آگاه باشدهمچوشمـع

منع هــرگزچون کند؟ازسوختن پروانـه را

دل چه ارزد؟گـرنباشدشوق دلداری دراو

بی وجـودگنـج،قیمت کی بودویرانـــه را

ساقــیاتاکی نشینی!جـام جان افـــزابیـار

تازســربیرون کنـیم،این کـبرسالوسانه را

بعـدازاین جزعاشــقی کاری نیایدازعبیــد

عاقـــلان معذورمیــدارید این دیوانـــه را

عبید زاکانی

بی یارودل شکســـته ودورازدیارخویــش 

درمانــــده ایم عاجـزوحیـران به کارخویش

ازروزگـارهیــچ مـــرادی نیــــافتــــــیم

آزرده ایـــم لاجــرم  ازروزگارخویــــــش

نــه کاردل به کام ونه دلـدارسازگـــــــار

خونیـن دلـم زطـالع ناسازگـارخویـــــــش

بگـذارتاغــمم بکشـد،حــق به دست اوست

تاخــودچــراشـدم ازغمـــگسارخویـــــش

یکــدم قـرارنیست،دلم را زتاب عشــــــق

درآتــشم زدست دل بی قـرارخویــــــش

ازبـهرآنــکه میــزند،آبــی برآتــــــــشم

منت پـــذیرم ازمـژه ی سیل بارخویــــش

دیوانــه دل به عــشق سپاردعبیــــــدوار

عاقـــل به دست دل ندهـداختیـارخویـــش