ایـــــن خـــــام ره نرفتــــــــه
خفتــــه خــبرندارد ســـردرکـــنارجانـان! کــه ایـن شـب درازباشــددرچــــشم پاسبانــان!
ایـــــن خـــــام ره نرفتــــــــه
خفتــــه خــبرندارد ســـردرکـــنارجانـان! کــه ایـن شـب درازباشــددرچــــشم پاسبانــان!درباره من
یکی ازابناء بشرکه هنوزدرسی سال گذشته مانده! بااینکه انحطاط اخلاقی جامعه ازجمله تزویروریاونان به نرخ روزخوردن اطرافیان را
هرروزمی بیند،امامعلوم نیست چرانمی خواهد این واقعیت هاراباورکند،تاجاییکه بارهاازاین افرادضربه خورده است!
غیرازسادگی واعتمادبه همه،تنهامیتوان گفت آدمی پرازاشتباه وکاملابی توجه به مادیات،مگربه اندازه ی پوشیدن خوب وخوردن اندک!
ادامه...
آمار : 46842 بازدید
Powered by Blogsky
افشاگری
میخواهم افشاگری کنمو از خاطراتم با تو بگویم
از تو که چون
"خوابِ بی غصه "
"باورِ بی تردید"
"برجِ بی قرض"
و "دمِ بی دغدغه"
با من انگار، از روزِ زادن،
خصمِ مادرزاد بودی!
و هم "حسرتی سرد و سایه گون"
که با "چرخهایِ ارتجاعیِ باورت"
پس از نشاندنم
بر "صندلیِ آسودهِٔ قرارت"
و راندن چو بادِ پاییزی
بر "پهنهِٔ جادهِٔ پیچ در پیچِ پندارت"
و در "کشاکشِ دشتهایِ بهشتیِ سینه ات"
و یا بر "سریرِ جنگلهایِ استواییِ سرسام آورِ گیسوانت"
و حتّی بر "بامِ ابرهایِ بارانی و برقِ تندرِ نگاهت"
وقتی که "محو و مستِ رنگین کمانِ ابرویت"
و "شیدا و شیفتهِٔ شهدِ نوشینِ لبت"
شیرجه میزدم به زمینِ سفت وسختِ زندگی
تا حرفی ، از جنسِ خویش ، بشنوم
ناگهان ، بی هیچ خبر از "رجِّ روُیاهایِ من"
و نیز "ردیفِ باورهایِ به تاراج رفته ام"
بی مهابا، از رویِ «روح و روانِ آزرده ام»
و تندیسِ خالی از آبرویِ بر باد رفته ام
راحت و آرام ، رد میشدی!
و لهم میکردی!
و گاه ، از «دودِ دریغِ نگاهت»
به وقتِ رفتن، خفه ام!
از پسِ گذرِ سالهایی سخت و صعب
و بر دوشِ موجِ فراموشی نهادنِ
آن همه نا مردیها و نا مرادیها
وقتی ، به تصادفی صرف، در بیمارستانی
شبِ روزِ سیزده بدر را گره زدیم
به سپیدیِ صبحِ فردایش
تو گفته بودی از روزگارانی
تواَمانِ دردِ بی عشقی
و رنجِ عشقی به بازی گرفته شده
تا جایی که قبل از اعتراف
خاکسترش بر بادِ غرورت رفته بود!
من امّا، آب شده بودم از خجلتِ نشناختنِ تو
که گویا از آخرین دیدار
از عمرِ تو سی سال گذشته بود!
ولی به زعمِ تو،
از عمرِ من شاید فقط ده سال!
تو رفتی امّا، از راحِ رفتن
هنوز، من از رنجِ تو در رنجم
و از درخواستِ نابجایِ تو رنجیده تر
مانده ام میانِ عقل و دل
دل از تو رمیده و در تردید است
عقل امّا، تفاوتِ سن را علم کرده
و به بیست سال اختلاف میاندیشد!
باید با دکتر"هولاکویی" مشورت کنم
گر چه آشکار است نتیجه
امّا، سرنوشت را خداوند رقم میزند.
تا او چه بخواهد،
برایِ من، برایِ تو
یا برایِ ما...
صدایت میکنم
صدایت میکنم :از فرازبام هراس و غماخشم دل خمارآلوده ام!
ازپشت پنجره های خیس خوابمرگهای غریب!
واز بلندای آسمان خالی از خیال خیل خسته دل!
تا بیایی... آری ...قدم رنجه کنی
و رطلی از شراب وشبنم آن رفته روزگاران
برایم هدیه آوری!
شاید وارهانیم از خوف شب شیون و شتا
وزین ازدحام صبوری کشنده!
از نان و عزت غیر بر جان و عرض خویش
که نزیــبد مرا تاراج ابر باران زای آبرو
از آسمان تنگ این دیار
وقتی در شرف خشت و آجر هر اثر
مرا لبخندی از بزرگی، یادآور است
که در اوج عزت ، اگر میبخشید
از سر بی نیازی بود،
نه برای پوشش جامه ی بزرگی!
که زار آیدش به تن!
صدایت میکنم ٫ آری
اما مانده ام که اگر بیایی !
افسوس نگاهت را چه کسی تاب خجلت آورد!؟
ثقل شرم تو را چگونه توانم بر این خمیده گردن کشید
که مرا از نگاه خود، شرم از آینه، سالهاست!
و چه دانی تو ؟ از ماجرای من و این دیار ناشناس
که نفر به نفرشان را من از تولد تا گرسنگی
از تولد تا حصر…
و از تولد تا فراموشی!
که نام و نان را به طوفانش سپرده اند!
به نام و بی نان میشناسم!
از کجا؟ نمیدانم !
شاید که از درد مشترک!
ویا اشتراک خان و خمیازه و خیانت!
اما به هر صفت دیگر، سخت غریبه ام من
میان این قوم قرابت گریز!
هنوز که هنوز است ...
محــتال
اغلب،آنکه آتش می افروزد!
وآنکه آب بر تن آتشناک میریزد!
هر دو یکی است!!
تا گم شود، سر کلاف حقیققت !
تاکه نتواند رساند،
سوخته دل را دگر،
درپیچاپیج راهی صعب،
به آستان خانه ی فتنه!
آری اینست رسم معمول!
و شیوه ی معهود!
درین روزگار کبود!
تا تو دریابی که :
دوست دشمن است شاید!
و دوست هم دریابدکه:
شاید، تو دشمنی!
و باز هردو یکی است!!
و هدف گوییا، همین بوده است!
راستی پس تکلیف کجاست!؟
آیا کسی نشانی دارد؟!
چــشم تـو
می توانســتم اگـر ٱئیــــنه ای بگــذارم
مقابـل صـحرای چشم تو !
چـه محـشری می شـد،
بــهار این دشـتِ خــمار
ـ با ٱن خـورشــیدِ همیـشه ثابـت
ـ و تیـغه های بلـندِ کوه پیرامون.
ٱه، اگـر باران بگــیرد،
بر این تــکه از بهـشت؛
چـه جهنـــــمی می شـود،
دلِ مــــن!.
:
: