هـــوای دل

خــدایا هــوای دلـم، چرا تنـگ و طـوفانــیه؟

گـویاکه انــدوه جـهان، دردل مــن زندانیــه!

زدیـدهٌ دل پنهان نیست،بغضهای فروخورده ام 

گـرچـه سیل سرشک غـم،ازچشم دل پنـهانیـه 

به دشت وکوه وصحرایا گل روی سیه چشمان 

 دیـده نــظر داردولـــی،دل عاقبـت قربانیـه! 

چـقدرخـون میـخورد این دل،ازجوی پـندارغلط!

وقـتی که فریـاد ازتپـش،چـون رعدی آسمانیه!

نمـی بیـنم نشان عشـق،درکوچـه های انتــظار 

آنـجا که بن بسـت قــرار،خالــی ازمـهربانیــه 

شـب سکوت ساکـنان،یغـماگر عشـق و امــید

زیــراکه درسـیاهـی ها،زمــان بــد گــمانیــه 

خــیال سـرد بوسـه ات،ساحل مرگـــم میـبرد 

بـخـشش جان به تــو بِــه ازخـیالـی آنچــنانیـه 

نـکن ازقاب چشــمانت، بـرونم نازنــین چـونکه

نقـطه ی کورنگاهت،خـوش تـر ازسرگردانیـــه

زبانِ بــی رنــگ!

چــقدر بـاغِ دل ناگـهان، پـژمـرد وفــرســود 

هرکـــو تارِ دلـش باتـــو، گـــره خورده بـود 

تــورفتـی زمســتان آمـد، آتــش بــرافروخت

ســـراســرآســمانِ دل ، غــرقِ مـــه و دود 

منـــجمد شــد رودِ باور، پــس ازکــوچِ تـــو 

کهـــنه واگــنی که دگـــر، راهــی نپیـــمود 

زبــانِ بی رنـگم بـه کام ، مـــیداد سـر به بـاد 

گـرمصـلحـت ایــن بِـه کـه درآرامــش غـــنود 

مــباد آن شب کــه شاعــرتا به صــبح نــخوابد 

بـــه یــادِ غـزلــهائــی کـه نــبایـد ســـرود!

مــن وتـو نـه گل وبلــبل، درمــان و دردیـــم 

رســد آیــا وصـــال پــسِ ،فـــراز و فــرود!؟ 

هـرآنـکــه گفت عـشق ازجنسِ درد و بلا نیست!

یقـین از نــاوکِ مــــژگان، تــیر نـــخورده بود

بـگـو ای عـشقِ بـی هــنگام، سـقفِ بـی روزن 

کــه زیــرِآســـمانِ تـنگـت، کدام دل آســـود!؟

ماجــرای دل

تــورامیـــخواهـــم ای آرامـــــش دل    

چــقدرتـــرس دارم ازایـن خـواهـش دل 

شـــایدگـرفــتارِوهــــــم وخـــــیالـم 

کـــه بــــاز افـــتاده ام درچالـــش دل 

مــن گـمِ دریـــایِ ظلـــمت بــــوده ام

حــسرتـــم فـانوســی تا تابــــــشِ دل

می رفت به سرعـتِ صــوت قــطارِعـمر 

دریــــــغ ازبــــهاران بــی رامــش دل 

بـه فـرسایـش افــتاد،عـقـل ازدورنــگی 

بــــمانـــد غــصه یِ بــازســـازش دل 

فـــراوان کشـــید دل، غمــــبارِ یــاران 

خـــــارج ازتـــــوان وگنــــجایـــش دل 

شـــــده درمعـــرضِ طوفـــانِ بهـــتان 

نیــاری خــم بـه ابـــرو،با پـــالایش دل!؟ 

سپـس فــارغ زچــشمِ دوسـت ودشــمن 

قـــطره هابه چـــشم ازخـونــــبارش دل؟

زمــانـــی نیایــــد،کارازدســت عــــقل 

گویــند: گــوش ســپاربـه،فـرمایــش دل 

چــون حاصــلِ هــرکار،طــیِ سـیرِعــمر 

فقـــط مانــده نقــــش درگــــزارش دل

زآنــکه شــیریـن باشــد،ربـطِ عــقل ودل 

سَـــرِمجـــنون گــزار،بـــــربالــــشِ دل

روزگارعاشـــقی

یادم نرفـــته دیــده،بامـن چه کارهـامیـــکرد

رازِ رمـــزدارِدل را، رنــدانه افــشامیــــکرد

آذرخــشِ نــگاهــش ،ازپشـتِ دیــــوارِشـب 

بیـــراهـه یِ دلـش را،برمــن هویـدامیــکرد 

ارتــــدادِچــشمِ او ،ایــــمان ازدلـــم ربـــود 

آنگه چون الــپرِ*عـشق،شیرجه به دریا میـکرد 

شبـــنامه یِ دلـــم را درزیـــرِسنـگی آشــنا 

همـچون ورق پـاره ای، شـب پخش وپـلامیکرد 

درمانـده بــودم ازیـــن،چـون کودکان لـجاجت 

گــرچه گلِ وجــودش،نفــس رازیــبامیـــکرد 

آنــکه لهـیبِ عشـقش،دلــــم راخاکسـترکــرد 

چـون بــومِ بی آزاری،آرام تـــماشـامیـــکــرد 

اوکــه بالابلــــندِ، جنــگلِ چــشمِ مـن بــــود 

درپیــچِ کـوچـــه چــرا؟ چـشمِ دل حاشامیکرد  

روزگارِعــــاشـــقی، بخــششِ ابــــرِبـــــهار 

میـــکده مهــمانِ مــن،مـی رفــعِ بلا میــکرد 

آری تـــو ای خــدایِ خالــقِ عـــشق و شـباب 

آیــامعــــشوق ازازل، ایـــن نازو ادا میــکرد!؟

* اَلْپَـر،به معنی زرنگ،زیرک وشیطان است امادرزبان کردی به معنی پرش وپریدن میباشد که حقیردراستفاده ازاین کلمه هردومعنی رادرنظرداشته ام.