پرواز بی تکرار بر فراز آزادگی *

به جستجویت،

قرون را بی وقفه و خستگی ناپذیر

همگام نسیم جانگداز خاطره 

همپای امواج اشتیاق دیدار

همسوی کوچ پرستوهای عاشق

همراه بیداردلان شب گریز

هم قبیله ی قربانیان بیقرار ظلم و اقتدار

 همدرد دردمندان دست دشنه ی بیداد

و هم آواز خنیاگران و نغمه پردازان آزادی و اختیار

پس پشت نهادیم

و به شوق تکرار نگاهت

همه جای این جهان پهناور را

گذشتیم و گذر کردیم 

از کوههای هراس آور فقر

بیابانهای عریان ظلم و جور

صحراهای دهشتناک غصب و غارت

و دریاهای عمیق بی عدالتی و جهالت

و تا همین روز و روزگار

تن خسته و غبار گرفته را 

کشید بار جان خویش کرده 

 و به آرزوی اینکه بیابیم تو را

آمدیم و آمدیم

اما، ای ابهت همه ی اعصار

 ای فخر قرون رفته و نارفته

ای بهت و اعجاب همه آزادگان تاریخ

و ای بی تو جهان در خواب بیخبری

کجایی اکنون؟ بگو کجایی؟

که بی تو جهان در پرتگاه عسرت

هنوز هم گرفتار طوفان جور

و اسیر بیماری خفقان  

چنان افتاده به درماندگی و استحصال

که در نزار نفس و استحاله ی جانش

اما ، با همه ی باور و عمیق قلبش

گویی بیشتر از هر زمان دیگر

تو را میخواهد و از پی سالها و سده ها

باز تو را میجوید و باز خواهد آمد

به جستجوی تو...

به استقرار راه تو...

* دلنوشته  ای به یاد و به تکریم نوردیده ی پیامبر خاتم (ص) و نماد و الگوی

آزادگی و حریت همه ی قرون

یقین پوچ

 مانده ام  من! 

آری مانده ام با این آوار سقم ظلمت 

که نفس بریده 

از جان ساکنان ویرانهٔ موهوم من 

کو باد سخت سحری خدایا ؟

که جارو کند غبار راه رونده را!

چشمانت را عمیق و پر آب کن

که قطره قطرهٔ این آب ناپیدا 

روزی بر دامن عشق رؤیائیت

که حرام حریم لقمه ای نان خواهد شد

یکریز میباید گریست!

در این غوغایِ هیاهو 

با یقینِ پوچ 

کاش در بندِ زور!

نه گرفتارِ توطئهِٔ سکوت 

که چاووشِ سرکشِ عشق هم 

به گوشَت آشنا نیست دیگر!

تنها توئی و دریغِ بارقهِٔ امیدِ فریادی

که در خاطر خفتهٔ خفت بار مانده است!

آری همسفر روزهای بیقراری 

بمان با من،باز با من بمان 

ولی از خواب خیابان خاموش،

هیچ خبر مگوی !

هم از شانه های خسته از خوف فردا

و هم از هراس مکرر بیداری نابهنگام 

و حکایت آن نسل سرافراز زود پرواز

که نمیدانم به آزادگیش ببالم 

یا به رنجی که کشید و با خویش آورد،

 سخت بگریم!

ازینرو، آری، دیگر از هیچ مگوی

فقط  با من بمان

که بی تو هیچ خواهم بود.

افشاگری

میخواهم افشاگری کنم

و از خاطراتم با تو بگویم

از تو که چون 

"خوابِ بی غصه "

"باورِ بی تردید"

"برجِ بی قرض"

و "دمِ بی دغدغه"

با من انگار، از روزِ زادن، 

خصمِ مادرزاد بودی!

و هم "حسرتی سرد و سایه گون"

که با "چرخهایِ ارتجاعیِ باورت"

پس از نشاندنم 

بر "صندلیِ آسودهِٔ قرارت"

و راندن چو بادِ پاییزی

بر "پهنهِٔ جادهِٔ پیچ در پیچِ پندارت"

و در "کشاکشِ دشتهایِ بهشتیِ سینه ات"

و یا بر "سریرِ جنگلهایِ استواییِ سرسام آورِ گیسوانت"

و حتّی بر "بامِ ابرهایِ بارانی و برقِ تندرِ نگاهت"

وقتی که "محو و مستِ رنگین کمانِ ابرویت"

و "شیدا و شیفتهِٔ شهدِ نوشینِ لبت"

شیرجه میزدم به زمینِ سفت وسختِ زندگی

تا حرفی ، از جنسِ خویش ، بشنوم

ناگهان ، بی هیچ خبر از "رجِّ روُیاهایِ من"

 و نیز "ردیفِ باورهایِ به تاراج رفته ام"

بی مهابا، از رویِ «روح و روانِ آزرده ام»

و تندیسِ خالی از آبرویِ بر باد رفته ام

راحت و آرام ، رد میشدی! 

و لهم میکردی!

و گاه ، از «دودِ دریغِ نگاهت»

به وقتِ رفتن، خفه ام!

از پسِ گذرِ سالهایی سخت و صعب

و بر دوشِ موجِ فراموشی نهادنِ

آن همه نا مردیها و نا مرادیها

وقتی ، به تصادفی صرف، در بیمارستانی

شبِ روزِ سیزده بدر را گره زدیم

به سپیدیِ صبحِ فردایش

تو گفته بودی از روزگارانی

تواَمانِ دردِ بی عشقی

و رنجِ عشقی به بازی گرفته شده

تا جایی که قبل از اعتراف 

خاکسترش بر بادِ غرورت رفته بود!

من امّا، آب شده بودم از خجلتِ نشناختنِ تو

که گویا از آخرین دیدار

از عمرِ تو سی سال گذشته بود!

ولی به زعمِ تو، 

از عمرِ من شاید فقط ده سال!

تو رفتی امّا، از راحِ رفتن 

هنوز، من از رنجِ تو در رنجم

و از درخواستِ نابجایِ تو رنجیده تر

مانده ام میانِ عقل و دل 

دل از تو رمیده و در تردید است 

عقل امّا، تفاوتِ سن را علم کرده 

و به بیست سال اختلاف میاندیشد!

باید با دکتر"هولاکویی" مشورت کنم

گر چه آشکار است نتیجه

امّا، سرنوشت را خداوند رقم میزند.

تا او چه بخواهد،

برایِ من، برایِ تو

یا برایِ ما...

ساسان مظهری ( یادش بخیر )

یادش بخیر آن روز ، روزی که با تو بودم 

روزی که غـصه ها را از روی دل زدودم 

یادش بخیر وقتی دستت به دست من بود 

وقتی که پیش رویت از عشق تو سرودم 

یادت میاید آن روز ، روزی که قول دادی 

باشی همیشه عشق و امیـ ـدِ بر وجودم  

 گفتم برای عشقت خوانــــم نماز حاجت 

بر عهد خود نمانــدی من باز در سجودم 

هرروز می نوشتــم میمــیرم ار نباشی 

رفتی و زنده هستم،ای کاش مرده بودم 

گـــفتی به عشق پاکم لایق نبوده ای تو

 امّا گـــمانم این است من لایقــت نبودم

 هرچــندکه با جفایت شکسته ای دلــم را 

عـشق تو لانه کرده در قلب و تار و پودم  

نقص کلام وحرفم برمن ببخش توای عشق 

در حال بغض و گریه من شعرم را سرودم