ایـــــن خـــــام ره نرفتــــــــه
خفتــــه خــبرندارد ســـردرکـــنارجانـان! کــه ایـن شـب درازباشــددرچــــشم پاسبانــان!
ایـــــن خـــــام ره نرفتــــــــه
خفتــــه خــبرندارد ســـردرکـــنارجانـان! کــه ایـن شـب درازباشــددرچــــشم پاسبانــان!درباره من
یکی ازابناء بشرکه هنوزدرسی سال گذشته مانده! بااینکه انحطاط اخلاقی جامعه ازجمله تزویروریاونان به نرخ روزخوردن اطرافیان را
هرروزمی بیند،امامعلوم نیست چرانمی خواهد این واقعیت هاراباورکند،تاجاییکه بارهاازاین افرادضربه خورده است!
غیرازسادگی واعتمادبه همه،تنهامیتوان گفت آدمی پرازاشتباه وکاملابی توجه به مادیات،مگربه اندازه ی پوشیدن خوب وخوردن اندک!
ادامه...
عبید زاکانی
بادصــبا جیب سمــن بـرگــشاد
غلــغل بلـبل به چمـن درفتـــاد
زنــده کند،مـرده ی صدسالـه را
بادچــوبرگل گـــذرد ، بامـــداد
زمـزمه ی مـرغ سحـرخوان شنو
تانـــکنی نغمـه ی داود، یـــــاد
موسـم عیش است،غنیــمت شمار
هــرز مده عمـروجوانــی،به بـاد
وقـت به افسوس ، نشایــدگذشت
جام مــی ازدست،نــبایدنــــــهاد
تابتــوان خـاطــرخود،شـــــاددار
نیـست براین ،یـک دونفـس اعتماد
خـاک همـان است کــه بربـــادداد
تخت سلیــمان و سریـــرقـــــباد
چـرخ همـان است که برخاک ریخت
خـون سیــاوش وسـرکیـــقبــــاد
انـــدوه دنیا بــــگذار ای عبـــــید
تابتـــوان زیست،یکـی لحـــظه شاد
عبید زاکانی
پنــد دانایان نســازد،عاشــق دیوانــه را
لاابالــی کی پسندد،مردم فــرزانـــه را
مادمـاغ آشفتــگان،ازدین ودنیـا فارغیــم
رغــبت مسـجد نباشد،خادم بتــخانـــه را
مـدعی گو،وعـظ کمترگوی ومغزمامبـر
تابـه کـی شایـدشنیدن،آخـراین افسانه را
هرکسی ازسوزدل آگاه باشدهمچوشمـع
منع هــرگزچون کند؟ازسوختن پروانـه را
دل چه ارزد؟گـرنباشدشوق دلداری دراو
بی وجـودگنـج،قیمت کی بودویرانـــه را
ساقــیاتاکی نشینی!جـام جان افـــزابیـار
تازســربیرون کنـیم،این کـبرسالوسانه را
بعـدازاین جزعاشــقی کاری نیایدازعبیــد
عاقـــلان معذورمیــدارید این دیوانـــه را
سکـــــوت
ســـکوت، ســکوت، ســکـوت!
ازبـس سـکوت ! زیادبــرده ام گویی که میتـوان
بسیاربلنــدوبافـــریادتفــکرواندیــشه کرد!
- هیــس!چـه میخواهــی بگوئــی؟
چـه میخـــواهی بیندیشــی؟ حـواست کجاست؟
جــوانب ، اطــراف، همســایه، صنــدلی کناری، پسـرعمو،
دخــتردائی، ایــن برادر، آن خواهــر!گــوش چپ من ، چشــم راست تو!
پس هرکس که می شنودوهرکس که می بیند!
تــوبگو،بااین بگیروبکش ، میتــوان اندیشــید؟ میتــوان باخــود حرف زد؟
- معــــلوم است که خیــر، مــگر دیوانــه ای!؟ آمدوفردا روزی زبانت
ازسرعداوت ویابرای پیشرفت خویش هرچه را گفتی ، بی کم وکاست
وحتی افزون برآنچه اصلانمیدانی ، گفت ، کافیست قولی گرفته باشد!
میپذیرم ، چه توانم بدوگفت ؟ خواهدم گفت به خاطرخودکه بسیاردوست
میدارمت چیزی ازسرمصلحت گفتم ، طلبکاریش بماند!
اما بااین اوضاع بازمن میتوانم، چون چندصباحی است ، یافته ام چاره ی
این کاربس خطرنــاک را
شرمسارم اما ، ازگفـــتن به شمـا!میــدانی که باجانــم نتوانـم بازی کرد
ولـی همینـــکه خبردادم کــه راهــی هست خود شهامــتی میطلــبید
که شاید صـرفأازچــومنی برآیــد!
- آری آری،حق باشماست! که گر به جای تو بودم شاید همین اندازه
نیزخطرنمیکردم، تو همیشه بی محابا زیستی! خوب میدانم !
آری اینچنین شد که بنده ی خدا رفت تا بلکه باتلاش فراوان
وتقــلا ی وافر ، شاید بیابد راهـــی را که من روزی یافتــم،
اما طفلـــکی نمیدانـست کــه من اساسأ فـــکروانـدیشــه را مدتهاست
به صنــــدوق زبالـه انداختـــه ام
وکسی نمیـــداند ، ازکجابداند!
چه اندازه راحت وبی دردســر شده ام !
وچــه آسان آرامـــش واقعی رایافتـه ام!
حیف که شهامت اعــلام آن را هنـوز پیدا نکرده ام !
تا مردم عاقل وزیرک نیز ازآن بهــره ای بگـــیرند !
مگر توفیرمیکند آزادی چگونه باشد؟
چه آزادی اندیشه وچه آزاد ازاندیشه !!
آزادی ، آزادی است!!
عبید زاکانی
بی یارودل شکســـته ودورازدیارخویــش
درمانــــده ایم عاجـزوحیـران به کارخویش
ازروزگـارهیــچ مـــرادی نیــــافتــــــیم
آزرده ایـــم لاجــرم ازروزگارخویــــــش
نــه کاردل به کام ونه دلـدارسازگـــــــار
خونیـن دلـم زطـالع ناسازگـارخویـــــــش
بگـذارتاغــمم بکشـد،حــق به دست اوست
تاخــودچــراشـدم ازغمـــگسارخویـــــش
یکــدم قـرارنیست،دلم را زتاب عشــــــق
درآتــشم زدست دل بی قـرارخویــــــش
ازبـهرآنــکه میــزند،آبــی برآتــــــــشم
منت پـــذیرم ازمـژه ی سیل بارخویــــش
دیوانــه دل به عــشق سپاردعبیــــــدوار
عاقـــل به دست دل ندهـداختیـارخویـــش