ماجــرای دل

تــورامیـــخواهـــم ای آرامـــــش دل    

چــقدرتـــرس دارم ازایـن خـواهـش دل 

شـــایدگـرفــتارِوهــــــم وخـــــیالـم 

کـــه بــــاز افـــتاده ام درچالـــش دل 

مــن گـمِ دریـــایِ ظلـــمت بــــوده ام

حــسرتـــم فـانوســی تا تابــــــشِ دل

می رفت به سرعـتِ صــوت قــطارِعـمر 

دریــــــغ ازبــــهاران بــی رامــش دل 

بـه فـرسایـش افــتاد،عـقـل ازدورنــگی 

بــــمانـــد غــصه یِ بــازســـازش دل 

فـــراوان کشـــید دل، غمــــبارِ یــاران 

خـــــارج ازتـــــوان وگنــــجایـــش دل 

شـــــده درمعـــرضِ طوفـــانِ بهـــتان 

نیــاری خــم بـه ابـــرو،با پـــالایش دل!؟ 

سپـس فــارغ زچــشمِ دوسـت ودشــمن 

قـــطره هابه چـــشم ازخـونــــبارش دل؟

زمــانـــی نیایــــد،کارازدســت عــــقل 

گویــند: گــوش ســپاربـه،فـرمایــش دل 

چــون حاصــلِ هــرکار،طــیِ سـیرِعــمر 

فقـــط مانــده نقــــش درگــــزارش دل

زآنــکه شــیریـن باشــد،ربـطِ عــقل ودل 

سَـــرِمجـــنون گــزار،بـــــربالــــشِ دل

روزگارعاشـــقی

یادم نرفـــته دیــده،بامـن چه کارهـامیـــکرد

رازِ رمـــزدارِدل را، رنــدانه افــشامیــــکرد

آذرخــشِ نــگاهــش ،ازپشـتِ دیــــوارِشـب 

بیـــراهـه یِ دلـش را،برمــن هویـدامیــکرد 

ارتــــدادِچــشمِ او ،ایــــمان ازدلـــم ربـــود 

آنگه چون الــپرِ*عـشق،شیرجه به دریا میـکرد 

شبـــنامه یِ دلـــم را درزیـــرِسنـگی آشــنا 

همـچون ورق پـاره ای، شـب پخش وپـلامیکرد 

درمانـده بــودم ازیـــن،چـون کودکان لـجاجت 

گــرچه گلِ وجــودش،نفــس رازیــبامیـــکرد 

آنــکه لهـیبِ عشـقش،دلــــم راخاکسـترکــرد 

چـون بــومِ بی آزاری،آرام تـــماشـامیـــکــرد 

اوکــه بالابلــــندِ، جنــگلِ چــشمِ مـن بــــود 

درپیــچِ کـوچـــه چــرا؟ چـشمِ دل حاشامیکرد  

روزگارِعــــاشـــقی، بخــششِ ابــــرِبـــــهار 

میـــکده مهــمانِ مــن،مـی رفــعِ بلا میــکرد 

آری تـــو ای خــدایِ خالــقِ عـــشق و شـباب 

آیــامعــــشوق ازازل، ایـــن نازو ادا میــکرد!؟

* اَلْپَـر،به معنی زرنگ،زیرک وشیطان است امادرزبان کردی به معنی پرش وپریدن میباشد که حقیردراستفاده ازاین کلمه هردومعنی رادرنظرداشته ام.

تـــونمـــیدانی!

تونمیـــدانی

احسـاسم چنین میـــگویـدبـه مــن!

تــوشــایدهــیچ نمــــیدانی!

اگــرچــه باورش چــون باورِبشقاب پــرنده ای سخت باشــد!

بـه راســتی ازکــجا بدانـــــی!

ـ بـرایِ نبـــودنت ،

ـ بـرایِ جایِ خالـیِ گلِ نیـــلوفریِ وجودت،

  درکــنارِ پنــجره یِ زمخـت وگلــدانِ خالــیِ پیــکرِمــن ،

ـ بـرای نشنــیدنِ حـریـرِ آوایِ احــیاگـرت ،

  وقــتی به طـرحِ عمــیق وتــنِ بــراقِ کاشیـــهای آشــپزخانــه، 

  چــون پـرنــده ای سبــکبال فرودآمــده ونام مـرا میـــخوانـد...

ـ بـرایِ غیبـتِ نازک آرایِ شــیواو شـــیدایِ چون شــبدرِتنـت،

  کـه درمــیانِ تن پــوشِ ژرژتِ بیـــرنـگ و ِبلــند 

   ودرمـــقابلِ دیــدگان ِمتعـجب وبــی باورِمــن، 

  داردبـرمیــگیـرد،غـــبارازمــیزومــبلِ خــانه ای 

  کــه اکــنون مــتعلق به من وتــوست .

ـ برایِ لحــظاتِ ناب وبی تـــکراری که مـن ســنگِ صــبورِتــوشــوم 

  وتـــوتکـــیه برشـانـه یِ مـن ازدغــدغه هایت ،

   آنـــقدرمیــگوئـی ،تـــاازهـرچـه نـــگرانی ودلشـــوره، 

   چـــون دنــیا ازحـوصــله، خـــالی گردی.

ـ بـرای خــرامان راه رفتنـت چـــون کبک درسیـــنه مالِ کـوه،

   آن زمان که قراراست با مادرت جائــی بروی

   وگفــته ای: بایـدغــذایِ مراکــه ازپــیِ کاری سخت به خانـه میآیم،

    ابــتدا آماده کنــی!.

ـ بــرایِ تفاوتِ قه قهــهًِ خنـده ات ،وقتی درمــیانِ دوسـتانِ مدعویت، 

  کــه نمیــداننـد من ازفــرطِ خســتگی دراتاقــم، خودرابـه خواب زده ام،

   ازآن حــرفـها! مـــیگوئی که احتـــمالِ شکی نمانـده باشد.

ـ بـرای ناشــیانه پنــهان کردنِ شـادیِ عریانت، 

  آن وقت که قراراست برای مسافرت

  به جائی که دوست داشــته ای میــخواهــیم بـرویـم.

ـ برای اخـــمِ تصـنعـیّت وچـون کودکان روبرگرداندنـت، 

  تانـشان دهــی شـبِ گـذشــته به بهانــه یِ خســتگی،

  بــه احساست بی توجــه بوده وبی خیالِ مشـکلاتِ امروزت،

   خودرابــه خوابِ خــوشِ غفـلت زده ام!

ـ بـرای شیـطنت هایت ورنــدیِ اعتراف نکرده ات ،

  وقــتی گوشــیم را کنــترل میــکنی واصــرارداری من باورت کــنم .

ـ بـرای بهــانه هایِ واهـیت،کــه ابـتدا به وهـــمم میــکشد

  وبــعدازکــمی تأمل،درمــیابـم که ای دلِ غافــل ! 

  حــکایـت چیزِ دیــگری اسـت کــه گفــتن نـتوانــی ونتـــوانم،

  ولی لاجــرم بایــد راهــی بــجویم تاکوتــاه بیـائــی تــو!

ـ ویابــرایِ لبــخندِبی رنــگت،کــه ازپسِ تـقـــلایِ وافــرِمن،

  وتبــدیلِ خودبه ملیجــکی شیرین کار، 

  پایانــی است خــوش ،برقـــهروعــتابِ چــندساعـته یِ تو!

ـ وسرانــجام بـرایِ نبـودنـت در صــدها اتفاقِ خوب وبـدِدیــگر...

چــه میــکشم؟ چــه حالــی دارم؟

وباچــه تمـــنائی ازخــدا،طلــبت میــکنم؟

ودرایـــن گــذرِ روزان وشــبانِ تـــکرار،

وتـــکرارِهــزاران اینــچنین روٌیــا،

چــه بایــدگفـــتن بـه ایــن قـــلبِ نــزاروپـــلاســیده،

کــه هـنــوز هــم، چــشم به آســمانِ کویـــرْ ازیــادبـرده، 

داردمـــدام،بــــه امـــیدِبارانِ مـــهرِبـــی مــنت 

وبـــهارانی که ازپَـــیَش بی تردید خواهــندآمــد!

امّـا تــونمـــیدانی! نمــی خواهــی بدانــی!

واصـــلأ چـــه نیـازی به دانســـتن داریــد!

این گونــه ای ناشناخته برای شما ازعشــق ودوست داشــتن اسـت!

کــه فاصــله راواحــترام را باسرکوب قلبش رعایت میــکند!

چون حفــظ این فاصــله، اجازه ی قدم جلوگذاشــتن رانمیـدهد!

پس این نه عشــق، نه دوست داشتن، بلــکه...

ایـــن روٌیــاهـای طبــقه یِ اجتـــمائیِ مــن اسـت!  

ســهمِ تعــیین شــده یِ ازلــیِ من وماسـت!

ایــن تقــدیرِماســت!

سـرنوشــتی که به انــدازه یِ ارزشِ ماسـت پیـشِ خدایمان!

کــم یازیــاد ! قانعـــیم!

میــتوانسـت ایـن هــم نباشــد!!

آخــرفاصـــله یِ ماوشـــما ،همــین انــدازه اسـت!

.

شهراد میدری( گریان... )

عشقم! چه می آید به تو این تاج و تــــور امشب 

این چشــم ِ آهو سرمـــه و موهای ِ بور امشب 

مهتاب ِ من! زیبـایی ات غوغـــــاتر از غوغاست

 محشرتری از هرچه تندیــــــــس ِ بلور امشب 

امشب عروسی ِ تو هسـت، این اشک یعنی چه؟ 

باید عزیـــــزم بیش از این باشی صبور امشب  

"داماد" من هستم چرا دستت به دست ِ اوست؟! 

این کیــست دارد در کنـــار ِ تو حضور امشب؟ 

گستاااااااخ بیجـــا میکند لم داده روی ِ مبــــل  

اشغال کرده جـــای ِ من را با غــــرور امشب 

عاشق منـــم، تنهــــــا خودم دور ِ تو میگردم  

دور ِ سرت دیگر نگردد رقص ِ نووووور امشب 

دارند می خندند و می گوینــد: "دیوانــه ست" 

خـــــانه پر است از میهمانان ِ جســـور امشب 

آخر گناهم چیست غیر از "عاشقت هـــــستم"؟

 از در چـــــــرا کردند بیـرونم به زور امشب؟ 

نه شیشه ی ِ ماشیــن، صدای ِ دل شکستن بود 

وقتــی که از روی ِ دلم کردی عبــــور امشب 

ای من فدای ِ جیغ ِ تو، این سنگ از من بـــــود

 یعنـــی که می بوسم تو را از راه ِ دور امشب 

این شاهـرگ، قربان ِ تیــــــــــغ ِ تیز ِ ابرویت

 شرمنــده ام سر زد اگــر از من قصور امشب 

آخر شب ِ دامــــــادی ِ من هم رسیـــد از راه

 آخـر بساط ِ شــــادی ام شد جور ِ جور امشب 

ما هر دو خوشبخــتیم، تو تا خانــــه ی ِ بختـت 

من نیز با رخـــت ِ سپیـــد ِ مرده شـور امشب 

روزی غبــــــــــار ِ ما بـــهم خاهد رسید آخر..

 گریـــان شدند از شعر ِ من اهل ِ قبور امشب

 *شهراد میدری* : بیت به بیت این غزل را با اشک سرودم..براستی اگر خدا خودش هم دلبری زمینی داشت آیا باز هم سرنوشت عشق را چنین می آفرید؟ 

"جمله فوق ازشاعراست "