ظلــمت زلــف

کاش در پشــت هیچستان،نه که درپسِ سیاهی!  

تا مــگر نبیــنم هــرگز، سایـه یِ تو در تباهـی 

روزان من هــمه تاریــک، بی تـعارض با شبانم 

مانــده در فرقت آیــنه، از سویــدای دل آهــی 

این هــمه ندیــدنِ تو، عاقــبت افسرده ام کــرد 

تــویِ این ظلمتِ یلــدا، کــو نشانِ صبحـگاهی؟ 

دیـگر از خـودم بریــدم، جانــم از قفـس گریزان 

روحِ سرگـردانِ عشـقم، مجنونِ گـم کرده راهـی 

مــن از پیــچِ جاده یِ عمر،بی خـبر ازآیـنه یِ راه

آنـچـنان کــردم گــذر کـه قــدمی تا پرتــگاهـی 

زآن پـس امّا،کاش هــرگز به شـبِ ظلـمتِ زلفـت   

برنمیخوردم چـنان چون، دزدی پــناه بـه دادگاهـی

 اگــر ٱب گـذشــته ازسـر،اگـر زخــم خورده جانم 

 حقیقت به عـالــم اینست که مرا نیست دادخواهی!

حافـــظ (سینه مالامال درد...)

سینه مالامال درد است ای دریغا مرهــمی

دل ز تنــهایی به جان آمد خـدا را هــمدمی 

چـــشم آسایـش که دارد از سپــــهر تیزرو 

ساقـــیا جامی به من ده تا بیاسایم دمـــی 

زیرکی را گفتم این احوال بین خندید و گفت 

صعب روزی بوالعجب کاری پریشان عالـمی 

 سوخــتم در چاه صبر از بهر آن شمع چـگل 

شاه ترکان فارغ است از حال ما کورستمی

 در طریق عشقــبازی امن و آسـایش بلاست

ریش باد آن دل که با درد تو خواهد مرهـمی 

اهــل کام و ناز را در کوی رندی راه نیست  

ره روی بایدجهـان سوزی نه خامـی بی‌غمی 

آدمــی در عالـم خـــاکی نمی‌آیــد به دست 

عالــمی دیــگر بباید ساخت و از نو آدمـــی 

خــیز تا خـاطر بدان ترک سمرقــندی دهــیم 

کـز نسیمش بــوی جــوی مولیان آید هـمی 

گریــهٔ حافـظ چه سنجد پیش استغنای عـشق 

کانـدر این دریا نــماید هــفت دریا شبـــنمی 

ماجرای دل٭

تــورامیـــخواهـــم ای آرامـــــش دل    

چــقدرتـــرس دارم ازایـن خـواهـش دل 

شـــایدگـرفــتارِوهــــــم وخـــــیالـم 

کـــه بــــاز افـــتاده ام درچالـــش دل  

مــن گـمِ دریـــایِ ظلـــمت بــــوده ام 

حــسرتـــم فـانوســی تا تابــــــشِ دل 

می رفت به سرعـتِ صــوت قــطارِعـمر 

دریــــــغ ازبــــهاران بــی رامــش دل 

بـه فـرسایـش افــتاد،عـقـل ازدورنــگی 

بــــمانـــد غــصه یِ بــازســـازش دل 

فـــراوان کشـــید دل، غمــــبارِ یــاران 

خـــــارج ازتـــــوان وگنــــجایـــش دل 

شـــــده درمعـــرضِ طوفـــانِ بهـــتان 

نیــاری خــم بـه ابـــرو،با پـــالایش دل!؟

 سپـس فــارغ زچــشمِ دوسـت ودشــمن 

قـــطره هابه چـــشم ازخـونــــبارش دل؟ 

زمــانـــی نیایــــد،کارازدســت عــــقل 

گویــند: گــوش ســپاربـه،فـرمایــش دل 

چــون حاصــلِ هــرکار،طــیِ سـیرِعــمر

 فقـــط مانــده نقــــش درگــــزارش دل 

زآنــکه شــیریـن باشــد،ربـطِ عــقل ودل 

سَـــرِمجـــنون گــزار،بـــــربالــــشِ دل

ســعدی( ساربان)

اﻯ ﺳاﺭﺑﺎﻥ ﺁﻫﺴـﺘﻪ ﺭﻭ ﮐﺂﺭﺍﻡ ﺟﺎﻧــﻢ ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ  

ﻭﺍﻥ ﺩﻝ ﮐﻪ ﺑﺎﺧﻮﺩ دﺍﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺩﻟﺴﺘﺎﻧﻢ ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻩ​ﺍﻡ ﻣﻬﺠﻮﺭاﺯاﻭ ﺑﻴـﭽﺎﺭﻩ ﻭﺭﻧﺠﻮﺭاﺯ ﺍﻭ 

ﮔﻮﻳﻰ ﮐﻪ ﻧﻴﺸﻰ ﺩﻭﺭاﺯﺍﻭدﺭاﺳﺘﺨﻮﺍﻧم ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﻧﻴﺮﻧﮓ ﻭفسون ﭘﻨهانﮐﻨﻢ ﺭﻳﺶ ﺩﺭﻭﻥ 

 ﭘﻨـﻬﺎﻥ ﻧﻤﻰ​ﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﻥ ﺑﺮ ﺁﺳﺘﺎﻧـﻢ ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

ﻣﺤﻤﻞ ﺑﺪﺍﺭ ﺍﻯ ﺳﺎﺭﻭﺍﻥ ﺗﻨدﻯ ﻣﮑﻦ ﺑﺎ ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ 

ﮐﺰ ﻋﺸﻖ ﺁﻥ ﺳﺮﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﮔﻮﻳﻰ ﺭﻭﺍﻧم ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ  

 

اﻭمیﺭﻭﺩ ﺩﺍﻣﻦ ﮐﺸﺎﻥ ﻣﻦ ﺯﻫﺮ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﭼﺸﺎﻥ 

دیـﮕﺮﻣﭙﺮﺱ ﺍﺯﻣﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﮐﺰ ﺩﻝ ﻧﺸﺎﻧﻢ ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

 برﮔﺸﺖ ﻳﺎﺭ ﺳﺮﮐـﺸﻢ ﺑﮕـﺬﺍﺷﺖ ﻋﻴﺶ ﻧﺎﺧﻮﺷﻢ 

 ﭼﻮﻥ ﻣﺠـﻤﺮﻯ ﭘﺮﺁﺗﺸـﻢ ﮐﺰ ﺳﺮ ﺩﺧﺎﻧـﻢ ﻣـﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

 ﺑﺎ ﺁﻥ ﻫــﻤﻪ ﺑﻴـﺪﺍﺩ ﺍﻭ ﻭﻳـﻦ ﻋــﻬﺪ ﺑـﻰ​ﺑﻨــﻴﺎﺩ ﺍﻭ 

ﺩﺭ ﺳﻴــﻨﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﻳـــاﺩ ﺍﻭ ﻳﺎ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻧـــﻢ ﻣـﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

بـﺎﺯﺁﻯ ﻭ ﺑﺮ ﭼﺸﻤــﻢ ﻧﺸﻴﻦ ﺍﻯ ﺩﻟﺴﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻧﻴــﻦ 

 ﮐﺂﺷـﻮﺏ ﻭ ﻓﺮﻳاﺩ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮ ﺁﺳﻤــﺎﻧﻢ ﻣـﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

ﺷﺐ ﺗﺎ ﺳﺤﺮﻣﻰ​ﻧﻐﻨﻮﻡ ﻭ ﺍﻧـﺪﺭ ﺯﮐﺲ ﻣﻰ​ﻧﺸﻨﻮﻡ 

وﻳﻦ ﺭﻩ ﻧﻪ ﻗﺎﺻﺪ ﻣﻰ​ﺭﻭﻡ ﮐﺰﮐﻒ ﻋﻨﺎﻧﻢ می رﻭﺩ 

 

 ﮔﻔـﺘﻢ ﺑﮕـﺮﻳﻢ ﺗﺎ ﺍﺑﻞ ﭼـﻮﻥ ﺧــﺮ ﻓﺮﻭﻣـﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﮔﻞ 

 ﻭﻳــﻦ ﻧـﻴﺰ ﻧﺘــﻮﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺩﻝ ﺑﺎ ﮐﺎﺭﻭﺍﻧـﻢ ﻣــﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

 ﺻــﺒﺮ ﺍﺯ ﻭﺻــﺎﻝ ﻳﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺍﺯ ﺩﻟـﺪﺍﺭ ﻣﻦ 

ﮔــﺮ ﭼــﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮐﺎﺭ ﻣﻦ ﻫـﻢ ﮐﺎﺭ ﺍﺯ ﺁﻧﻢ ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

  درﺭﻓــﺘﻦ ﺟﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﺪﻥ ﮔﻮﻳﻨــﺪ ﻫﺮ ﻧﻮﻋﻰ ﺳــﺨﻦ 

ﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﭼﺸـﻢ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺩﻳﺪﻡ ﮐﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

 ﺳﻌـﺪﻯ ﻓﻐﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺎ ﻻﻳﻖ ﻧﺒــﻮﺩ ﺍﻯ ﺑﻰ​ﻭﻓﺎ 

  ﻃﺎﻗـﺖ ﻧﻤــﻴﺎﺭﻡ ﺟـﻔﺎ ﮐﺎﺭ ﺍﺯ ﻓﻐـــﺎﻧﻢ ﻣـــﻰ​ﺭﻭﺩ