عباس صفاری (بشکه های خالی زباله)

مــــاه دســــتمال کاغــــذی نیــست

            کـــه هـروقــت گـــریـه تان گـرفــت

                                دردســــترس شــــــماباشــــد!

یــــخ این حـوضـــچه راهــــــم

            بـیخــــودشکســــــــته ایــد

                       آرام کــــــــــــــه شــد

                          ماهــی مـرده ای شـایـــد

                                 بـرسطـــــح آن ظاهـــرشود

کســی نیسـت بـپــرسـد

          مـاهــی کـــه درایـن خیـابـان

                بـرپیـــراهن هـای یــخ زده ی بنـدرخـت

                      وبـربشـــکـه های خالــی زبـالـــه بتـابـد

                            چـه گلـــی بـرسـرشمـاخـواهــــــــدزد

بــــرویـدکفــش هـای کوه نــوردیتــان رابـه پـا کنـــــید

             وتـاجـائـــــی کـه مـیتوانیــــــدبـرلاشـه ی کبـودایـن بر ف

                        کـه درپیــــــــاده روافتــــــــاده است لگـــــــدبزنیـــد

نــــــــه مــاه درخــواهـــــــــدآمــــــــــد

                   نـــــــه ایـــن لاشـــــــه آب خـواهـــــــــــــــــدشــــــد!

نظمی تبریزی ( فراراززندگی )

بیش ازاین هستی نباید، بی بهاسازدمرا

کواجل؟ کزدست این هستی رهاسازدمرا

گوهری پرقیمتم من، وین دوروز زندگی

چون خزف درچشم گردون بی بهاسازدمرا

ای دل، آخرلطف رندان وصفای میفروش

خاکروب خلوت میخانه ها سازد مرا

باده رانازم که با چندین غم وافسردگی

چون زنم جامی، حریف اژدهاسازدمرا

داغم ازاین دل، که هردم درهوای لعبتی

مبتلای محنتی بی منتها سازد مرا

دوش نظمی بادل سرگشته میگفت این سخن

کو اجل؟ کزدست این هستی رهاسازدمرا

رهی معیری (سوزد مرا... )

ساقــی بده پیــمانه ای ، زان مـی که بی خویــشم کـند

بـرحسن شورانگــیز تو، عاشـق ترازپیـــــــــشم کنــد

زان مــی که درشبهـای غم ،بــاردفروغ صبــــــــــحدم

غافــل کـندازبیــش وکـم ،فــارغ زتشـویـــشم کنـــــد

نــورسـحرگاهــی دهــد ،فیــضی که میخواهـی دهـــد

بامسـکنــت شاهـــی دهد، سلــطان درویـــشم کنــــد

سـوزدمــرا سـازدمـرا ، درآتــــــش اندازد مـــــــــرا

وز مــــن رهاســازدمـرا ، بیگانـــه ازخویـــشم کنـــــد

بســتان تو ای ســروسهـی ، سـودای مســتی از رهـی

یغــما کنـــداندیــــشه را ، دوراز بداندیـــــــشم کنـــد

فروغ فرخزاد (ای شب)

ای شب از رویای تو، رنگیـــــــــن شـده

سینــه ازعطــرتوام سنگیـــــــــن شـده

ای بـه روی چشــم مـن،گستــرده خویش

شـادیــم، بخشیـــده ازانــــــدوه بیــش

ای مرا ، باشـــورشعـــرآمیختــــــــه

ایـن همــه آتــش بـه شعـرم ریختــــه

همچــو بارانــی کـه شویـدجسـم خاک

هستــیم زآلودگیــها کـــــرده پـــاک

ای تپــش های تـن ســـوزان مــــن

آتشـــی درمــزرع مـــــژگان مــن

عشـــق چون درسینـــه ام بیدارشد

ازطلــب پــا تـاســرم ایثـــارشــد