تقدیم به هنرمند خوب کشورمان، ...

سِحرِ آوازش مگر تا کجا بُرْد 

بی خبر از من،مرا تا خدا برد 

گوئیا خنیاگری در کنهِ اوست 

او که قومی را به گذشته ها برد

خیلٍ طرفدارانِ عاشقش را 

بی مهابا تا لبِ اقتدا برد 

بارها رؤیت شده در واحه ای 

غریبه ای را سویِ آشنا برد 

نامِ وی از سویِ دوستانش بحق 

استاد بی بدیلش جابجا برد  

بگذار بگویم که او در همه عمر 

لحظه ای آرام نشد و جفا برد

چونکه او فخر و فخار ملت است

خالقش، همواره دور از بلا برد

آه اگر آراد خبر داشت که عشق 

آدمی را سوی حق بی بها برد

 

بغض هزاره ی غفلت

ای در گلوی قبیله ی غافل مانده

بغض هزاره ی غفلت!

نای برآمدنت اگر نیست

نوای فرو رفتنت که هست؟

رها کن! رها کن! 

حلقوم این قوم عقوبت شده ی حقارت کشیده را

ما ساکنان کویر فریاد 

ما از تبار سکوت و فاصله 

ما خارقان عادت عشق و جنونیم!

آنان که خون عشق را چون انار ترک خورده

قطره قطره از میان پنجه های خویش

بر زمین نابارور ریختند

تا بجای خوشه های زرین گندم، حالیا

پنت هاوسهای بیست و سی درو کنند!

و اکنون از بس مانده ایم

میان هنوزی که سر آمدنش نیست

و حسرتی که مدام میرود هنوز

دیگر چه امیدی به گاه قاه قاهی

که بیرون توان کرد، هرازگاهی

غم بیشمار روزان رفته را

میان جمع یارانی همه مغموم!

من اما، گاه از بشر بودن خویش

چون لاکپشت از آهستگی بی پایان

و پروانه از گذشته ی نکبت بار

یا کرم خاکی از یک عمر خاک بر سری مداوم

سخت بیزارم و پشیمان !

گویی راه دراز و دوریست 

از اینجا که منم 

ت

ا

آدم شدن !

جدائی یا رهائی! (ترانه)

تو رفتی اما بعد از تو، هنوزم گیج و مبهوتم

 برو توجیه نکن کارت، که مث کوه باروتم 

تو این دل صاحب مردم، چقد حرفا تلمباره!

گفتنشون حالا دیگه، بگو چه ارزشی داره؟

دو سالی بود میدونستم، هوای زندگیم سرده

موندن تو آخرین ایستگاه، کابوسی از غم و درده 

حقیقتن با رفتارت، به عشقمون تو بد کردی

 به جای گفتن احساس، فضارو سردسردکردی 

 چقد باید تاسف خورد، به حال آنکه میدونه 

 دلش بازندگی نیس و، حواسش هم توی خونه 

بهونه هاتو من اول، به چشم ضعف خود دیدم

اما از آتش عشقت، نه گرمی و نه دود دیدم 

  همون لحظه که فهمیدم، دل تو با من همراه نیس

 به خود گفتم دیگه جایی، واسه ی غصه و آه نیس 

                                                                                   

 درسته که هدر دادم، از عمرم یه دو سه سالی

  تجربه ی غریبی بود، که درسم داد و گوشمالی 

درین دنیای بی عشقی، که هیچی مث سابق نیس

کسی که گفت دوست داره، عزیزم آنکه عاشق نیس

  بزار بگم عزیز من، درین دنیای چون و چند 

 آنکه میگه دوست داره، شاید برات یه چاهی کند

بهشت نان و باور

شاید این حس غریب و حال کرخ

به تردیدم افکنده باشد که چرا

دراین قبرستان شرقی شلوغ 

هیچ صورت آشنایی نیست؟

و ازاین همه کالبد آرمیده بر تختهای تسلیم 

یکی را یارای شنیدن سکوت!؟

گوئی در معبر گردباد نسیان نهاده ایم 

برنتافتن محدودیت خدا را 

و پشت پا زدن بر آن لذتهای اغواگر 

شاید چون هنوز رنج و اندوه را نمیدانستیم! 

و تقسیم نور و نان را ! 

خدا را، ای مهرآفرینم!

اگر روز ازل در دوزخم انداخته بودی!

یقین من سر به عصیانم نمی برد!

که عجبا! من تخطّی به گاه تنعٓم میکنم!

خدایا ! ای عشق آفرینم!

در این فضای مه آلود و وهم انگیز

که همه ی آبها آلوده شده اند

من پرومته ی دیگری را میجویم

تا روشنی را از آسمان به زمین آورد

که ما را گویی، پاکی و نور و تلنگر میکند 

عاقبت بیدار!

خدایا ! ای شور آفرینم!

من بوی تو را چون بوی نان به گاه گرسنگی

و بوی خاک باران خورده 

در آخر تابستان یک روستا، میشناسم 

و چون شبنم که برای رهایی و اثبات خویش  

تمام شب را به انتظار بوسه ی آفتاب 

صبوری میکشد، میدانم که ما سرانجام

از صحرای صریح تردیدها

و کویر کبرای تصمیم ها، گذرخواهیم کرد

و قطعه ای از زمین را به سان تصویری 

که از روز ازل با خویش آورده ایم 

«همان که هست تا اینهمه رنج را 

بی محابا به جان بخریم»

خواهیم آراست!

نامش: بهشت نان و باور!

همه اگر، تو با غمزه ی نگاهی 

خناس زمین و خسوف آسمان 

و ما هم خمودی و خواب را 

از جان خسته ی این سرزمین ببریم و بزداییم.

پ - ن: بی بهانه:

"خوشبخت، آدم بدبختی است که انسان بودن خویش را به دست فراموشی سپرده است 

 اما خوشبختی یعنی اینکه آدم رنج تحمل کسی را نداشته باشد!"