ایـــــن خـــــام ره نرفتــــــــه
خفتــــه خــبرندارد ســـردرکـــنارجانـان! کــه ایـن شـب درازباشــددرچــــشم پاسبانــان!
ایـــــن خـــــام ره نرفتــــــــه
خفتــــه خــبرندارد ســـردرکـــنارجانـان! کــه ایـن شـب درازباشــددرچــــشم پاسبانــان!درباره من
یکی ازابناء بشرکه هنوزدرسی سال گذشته مانده! بااینکه انحطاط اخلاقی جامعه ازجمله تزویروریاونان به نرخ روزخوردن اطرافیان را
هرروزمی بیند،امامعلوم نیست چرانمی خواهد این واقعیت هاراباورکند،تاجاییکه بارهاازاین افرادضربه خورده است!
غیرازسادگی واعتمادبه همه،تنهامیتوان گفت آدمی پرازاشتباه وکاملابی توجه به مادیات،مگربه اندازه ی پوشیدن خوب وخوردن اندک!
ادامه...
تـوبــــمان
نـــگارمن! هســـتی من!
چـه خوب وبهنــــگام آمــده ای!
با تــوپائیـــز نــیز آمـــده،مـــن دارم شــکوفه میـــکنم !
میـــبینی چـــه سـبزشـــده ام!
بــهاردررگـــهای من جاریسـت !
وابـــرهای متـراکـم وبارانــزا دردلــم تلمــبارشــده،
ومتــرصدآذرخشی ازچشــمان تو
بـه آســـمان سـربــهم آورده ی خاطــرات کــودکی من وتو
تاازناودان دیـــدگانــم،
سیــلاب خــون حسرت
وآبــراهـه ی رویاهــای نارس وناچــیده،جاری شـود
تاکـه انباشـت غــم ودرد ورنـــج و غــصه
و هــرآنچــه خـس وخـاشاک، برجــداردلمـانده ازسالیــان بلنددوری را
با خودآورده وازارتـــفاع گــونه های خشک وتــکیده
ازجـــورروزگاروکشــیدبارســنگین غم زمـان
بــه ســرْزانوی خشک واستـــخوانی بغـــل شــده ام،
چنان بریــزد کـــه گـــوئی ازپس یـــک دهــه،
قــحطی و خشــکسالی ، به دعا نشسته ام،
واکـــنون میــخواهدبا آمـــدن غیرمنتـــظره ات
ریــشه ی ایــن مـرضــهای قدیمی را
ازاعــماق دره هـای جانم، آنــجوربکــند
که نه نشانی بــماندونــه خـاطـره ای ازآن
ومـرانیزآنچــنان درسی که به ندامـــتم کشدوبه خاطــرم آورد
که مــگرمـن باانتــخاب خـودآمــده ام
کــه بـه انتخاب خویــش،
همـــراه وهمــگام خویـشــتن را انتــخاب کنم!؟
و سپس ، راه گــذرآرام ونجــات بــی بـاور،
زیــن زمســتان سـخت درپـــش را
درســرانــگشــتان دل نــگارم، جستــجوکــنم!؟
کــه تـوباشــی!
ـ پـس من سرنوشـت به چه کارآیم !؟
امانــه،تــوهــنوزقــضاوتم به خـواست سرنوشـت نــکن،
کـه من نـــداده ام،هــرگز، افسارعــقل به دست عــلیل قسمت
اگرتـــوآمــده ای اکـنون،
ازپس یک دهـه انتــظاربــی وقـفه ودلــکشــنده
چون من خواسته ام، اصـرارم درطلب،تورابه اینجا آورده
واگـرنام دیــگرش سرنوشت باشد،آری میــپذیرم
وامـا، چــقدرخوب شــود اگرحرف رفـتن ازکـــلامت وانــهی
مــگرنمـــیبینی چـه بارانـی سـرگرفــته!
آیانمیــخواهی یـک شب بــمانی!؟
چه میــگوئی؟ کــه دیرشــده، بایــدبروی!
هستیم ! پس چــرا آمــده ای؟ توکه زمان راتوان توقـف داشــته ای!
شــبی را بــمان!پیـشما،تا فردا که آســمان چشمش راببــندد!
نمیـــترسی !اگرفـردا مـن چشــمم رانتوانم جــزبه روی تـو واکــنم؟
یا شایــدتوهـــم به سرنوشت باورکرده ای...
اگرچنــین اسـت ! ...برو ودرپــناه آن خوش باش...
کــه ما را دو جــاده ، به یک مقصود هرگزنرسانــد!
که هدف راه است نه مقصـد.
ازدواج *
دلــــم میـــخواد دادبزنــــم! بیـــــواســـطه بـــگم خـــــدا
مـــحتاج لــطفــیم ونــگاه، بـــــگذربـــازازگــــــناه مـــــا
هـــرچـنـدخجـالـت میـــکشیم، چـــون جانشــین توبودیــــم
بـرســرعشــق چـه آوردیـم؟ جــزایـن کــه ازهم دورشدیـــم
شـایـــداگـــرنمــــیتونیـــم، مــدتـــی باهـــــم بمـونیــــم
یـا بابــهونه ای کوچـــیک،زودمیـــخوایــم ازهـم جـداشیــــم
ایــنـه کـه مـاسـرگشـته ایـم،دورازگـــذشتــهاگشــته ایـــم
همـواره درگــذشــته ایـم، گـام بـه جــــلونــــزاشــته ایــم
درســـته خیـــلی سال شــــده،پابسـت عشـــقت مانـــده ام
اینــــکه گــناه من نبـــــود، مـــن حــــق عشــــقو داده ام
ممــــکنـه خیـــلیـها بــگن، چـــه جــوری باتـوساخـــــته ام
هیــچی نیـاوردم بـــه دست ،هــرچـی هـم داشـتم باخــته ام
آخــــه اونـــــهانمــی دونـــن،شــروع عشــــق تصـادفــــه
کــجابــه هـم رسیــــدن و، نــــگاهــی تنــــها یــــــکدفـه
هــردوطـرف نمــــی دونــن ، اخـــــلاق اون یـــــکی چیــه
چــون بـــه زعـــم هـردوتاشـــون،معــیارفقــــط عاشقــــیـه
هیچــــــکدوم فــرصت نــدارن، مـــدتـی باهـــــم بمـــــونن
کــــه آیــــانیمـــــه ی همـــند؟یـــا اشـــــتراکــی نـــدارن
شـــرایــط جامـــعه مـون، چیــــزی ازعـــاشقـــامـــی خـواد
کـــه آغـــاززنـــدگیــــشون،انــــگارمــــی خـوان بـرن جـهاد
جــــهادشایــــدساده تـــره،چـــون روبــــرومـون دشمـــــنه
دشـــــمن مـــاهـــــــم باعــث،اتـــــــحاد تــــــوومــــــنه
امـــاشـــروع زنـــدگــی،بـایـــــه آشـــــنای بیـــــــــگانـه
ازسخـــــتیش چـــی میـــشه گفت؟معـــلومه کـه دوچنــدانـه
بعـــــــضیـاخــــیال میـــکننـد،رفــــتاربــــــی تقصـــیردارن
پـــس چون شنـاخــــتی نباشـــه، کـــارابـــــگیرنــــگیـردارن
کافـــــیه چـــن پیــــش بیـــنیشون، اشتـــــباه ازآب دربیــــاد
اختـــــلافاشـــــروع میــشه،صبــــوری هـــم بـه ســرمیـــاد
غُـــــرزدنـــاکـــه پـاگـرفـت،پــــــرده هاهــــم کــــنارمیرن
ازخجـــــلت هــــم درمــــیان، میـــــگن که ازهـــم سیـرشدن
اینــــجوره کـــه رابــــطه ها،یــــه کوچه ی بن بَــــث میـشن
عـــاشـــق تـریــن عاشــــقاهـم،قـــربانــی دوردسـت میـشن
تـــــــوروخــــدابـیــایــن بیــرون، ازحصـــــارتاریــــــــختـون
بــاورکنـــــین نمــــیکـشه،کــس شـــــماروبـــــه سیخــتون
جـــــوونــای ایــن زمـــونــه،بــرخــــــلاف ظـاهـــرشــــون
دورکـــــرده ازچــــن چــــهرگــی،سـاده گــــی وافـرشـــون
مــــجالـــی بـایــــدتااونــا، اون نیمــــــشون رابشــــناســـن
تـــوایـن دنــــیای نــــه درتــو،اونــــابیــش ازمـــاحسـاســـن
احمد شاملو ( سه شعر )
اندیشیدن در سکوت.
آن که می‌اندیشد
به‌ناچار دَم فرو می‌بندد
اما آنگاه که زمانه
زخم‌خورده و معصوم
به شهادتش طلبد
به هزار زبان
سخن خواهد گفت.
************
نمی‌خواستم...
نمی‌خواستم نامِ چنگیز را بدانم
نمی‌خواستم نامِ نادر را بدانم
نامِ شاهان رامحمدِ خواجه و تیمورِ لنگ،
نامِ خِفَت‌دهندگان را نمی‌خواستم
وخِفَت‌چشندگان را.
می‌خواستم نامِ تو را بدانم.
و تنها نامی را که می‌خواستم
ندانستم.
************
بُهتان مگوی
بُهتان مگوی
که آفتاب را با ظلمت نبردی در میان است.
آفتاب از حضورِ ظلمت دلتنگ نیست
با ظلمت در جنگ نیست.
ظلمت را به نبرد آهنگ نیست،
چندان که آفتاب تیغ برکشداو را مجالِ درنگ نیست.
همین بس که یاری‌اش مدهی
سواری‌اش مدهی.
************
دکترشریعتی
چنین می اندیشم
1- عشق به انسان هر قدرتی را از پای در خواهد آورد
خوشا روزگارانی که چشمها بر لبها حق اولویت داشتند !
2- حقیقتا چندش آور است
هیس هیس مارهای تک دندان !
شبنمی می ماند آدمی و عمر چهل روایتش،
به لحظه رویت نوربر سطح سبز برگی
می لغزد و بر زمین می چکد....
تا باری دیگرو کی ؟وچگونه ؟وکجا ؟
3- ای که تو آن من دیگرم یای تو که آن توی دیگرتم
زاد سفر برگیر و قدم در راه نِه که من در پایان راه
بی صبرانه منتظر رسیدن توام ...
بــه مــن تکیــه کــن!
مــن تمــام هستــی ام رادامنی می کنــم تــا تــو ســرت را بــر آن بنــهی!
تمــام روحــم راآغــوش می ســازم تا تــو در آن از هــراس بیــاســایی!
تمــام نیــرویــی را کــه در دوســت داشتــن دارم
دستــی می کنــم تــا چهــره و گیســویــت را نــوازش کنــد!
تمــام بــودن خــود رازانــویی می کنــم تــا بــر آن بــه خــواب روی!
خــود را، تمــام خــود رابــه تــو می سپــارم.
تــا هــر چــه بخــواهی از آن بیــاشــامی!
از آن بــرگیــری، هــر چــه بخــواهی از آن بســازی،
وهــر گــونه بخــواهی، بــاشــم!
از ایــن لحظــه مــرا داشتــه بــاش!
4- پروردگارم ،مهربان من از دوزخ این بهشت، رهایی ام بخش!
در اینجا هر درختی مرا قامت دشنامی است
و هر زمزمه ای بانگ عزایی و هر چشم اندازی سکوت گنگ و بی حاصلی ...
در هراس دم می زنم
در بی قراری زندگی می کنم.
و بهشت تو برای من بیهودگی رنگینی است
من در این بهشت ،همچون تو در انبوه آفریده های رنگارنگت تنهایم.
"تو قلب بیگانه را می شناسی ، که خود در سرزمین وجود بیگانه بودی"
"کسی را برایم بیافرین تا در او بیارامم"
دردم ، درد "بی کسی" بود ...